اللقب : عاهره عذراء

قال كل بت تقول لى هى ما بتاخدش من قدام...بتاخد من ورا بس... ايه القرف ده...اولا عاوز اقول لهم ان دى قذاره و بتاع الواحد يطلع متعاص خره...ثانيا إن ده بينشر امراض خطيره زى الايدز...ثالثا عمليات الترقيع بقت متوفره و رخيصه الوقتى...و بعدين اللى انا اعرفه إن من ورا حرام حرام حرام...ده بقى موضة الصيف ده و الا ايه... يا جماعه الموضوع ده محتاج حمله توعيه عاجله شعاره

ادام آه...ورا لأ

Waste Allocation Load Lifter Earth Class

Sitting in a theatre filled with kids chatting is a nightmare that was defeated by the first minute of an animated movie that was expected to be made for children and turned out to be an intriguing memorable memorandum for all the man kind.

Pixar's WALL.E crossed the boarders of impossibility and created a masterpiece that one can confidently put in the list for the best movies ever made...it is not a story to be told…it is a wondrous journey to the paradise of soul and mind that has to be taken.

After watching one hour of this post-animation movie and realizing that you have forgotten the fact that there was no dialogue in this film…one should immediately consider this a modern Shakespearian poem without words…a Kubrick's recycled "2001" merged with expressionism of emotions from the "Hello,Dolly!" days…a Chaplin's silent satire of human grotesque floating in Axiom's space.

The "Finding Nemo" director succeeded in replacing the lifeless objects mythology with the majestic glory of heartbreaking robotic 'Extraterrestrial Vegetation Evaluator' love…creating visually mesmerizing worlds with spectacular sound effects that need a crystal clear cinema screen to be enjoyed…sensitive ears to be experienced…and a mind that can understand all the existential, philosophical, political and environmental messages hidden inside.

We just needed this apocalyptic experiment to open our eyes to the hell of technology we are living in and to guide our children to a better and smart way of invention…aiming to keep this planet alive.

I am sorry…but you need to watch WALL.E first to make this post comprehensible.

The Cockroach

فرحموت

واقفين بعد الامتحانات اول امبارح و بنراجع اجابات الاسئله...و بعدين كنت باصور احمد و شادى و عمر بالموبايل...راح موبايل عمر رن...عمر رد... بعدين وشه فجأه اتغير بطريقه غريبه...و بعدين هبه و امينه جم و قالوله فيه ايه...و بعدين الموبايل الشحن خلص...و بعدين عمر قال انا ما عرفتش اسمع بس قالولى لازم اجى بسرعه حالا...و بعدين عمر فتح الموبايل بسرعه تانى علشان يقرا النمره الغريبه اللى اتصلت بيه...و هبه كانت واقفه بالموبايل بتاعها علشان تتصل بالرقم اول ما عمر يقراه...و بعدين عمر بدأ يقرا صفر واحد صفر...تلاته خمسه...و بعدين الموبايل فصل تانى...و بعدين غيروا شرائح الموبايل...و بعدين عمر خد موبايل هبه و جرى بيه لحته يعرف يسمع فيها كويس و هو قلقان...و بعدين هبه و امينه و شادى و احمد جريوا وراه...انا كنت بامشى وراهم لأنى حاسيت خلاص ممكن يكون حصل ايه...و علشان كده برضو قلت لامينه و هيه بتجرى وراه انها تسيبه الوقتى احسن بس هى رفضت...و بعدين لقيتهم بعيد واقفين كلهم حولين عمر و هو بيتكلم فى الموبايل...و بعدين لقيت عمر و شادى و احمد بيجروا بره الكليه...و لقيت امينه حطه ايديها على بقها و هبه بتجرى رايحه لزمايلها...سألت امينه هو ايه اللى حصل...قالت لى والد عمر تعيش انت

ده فعلا اللى كنت حاسس بيه...انا قولت اكيد فى حد من عيلته مات و الا حاجه...بس مش كنت متخيل بصراحه انه يكون والد عمر...نسيت الامتحانات و نسيت اللى عملته فيه و رجعت البيت و دخلت الاوضه و فضلت قاعد على كرسى المكتب و باصص فى الحيطه البيضه اللى ادامى...قعدت فعلا ساعه ما بقولش حاجه...صمت تام...انا ما كنتش بافكر فى موضوع والد عمر...انا ما كنتش بافكر فى حاجه خالص...يمكن بافكر فى حاجه عبيطه زى طب حايعمل ايه فى الامتحانين اللى فضلين لسه...او فتحت الصور اللى متسجله فى الموبايل اللى صورتها لعمر قبل ما يتلقى خبر الوفاه بدقيقه...و بصيت على وشه...كان شكله قلقان...كان شكله اكن وشه الباطنى حاسس إن فى حاجه وحشه حاتحصل بس عقله الواقعى لسه ما يعرفش... بس بعد ساعه الصمت دى بدأت افكر فى ابويه...حاطيت نفسى مكان عمر...و ابتديت افكر فى اللى حصل الصبح بعد الامتحانات...و إن لو كنت مكان عمر ما كنتش حاحب اللى زمايلى عملوه مع عمر...انهم يفضلوا لازقين معايه كده فى لحظه حرجه جدا زى دى...لحظه ببقى عاوز ابقى فيها لوحدى...همه اكيد بيعملوا ده من حسن نيه...اكيد عاوزين يبقوا قريبين من عمر فى وقت عصيب زى ده...وقت يمكن يبقى محتاج فيه لمساعده...بس بصراحه البنات كانت مزوداها حبتين...و كبرت الموضوع كمان لما واحده قالت يساتر يارب و قال ايه هى مصدومه...و واحده تانيه تحط ايديها الاتنين على خدها و انها يعنى قال ايه ملكومه...كل ده بيعمل دراما زياده عن الدراما اللى اساسا موجوده من خبر زى وفاه اب زميل لينا...و بالذات فى وقت الواحد ما يبقاش متوقعه...مش عارف اللى كلم عمر ده مين و كلمه فى الوقت ده ليه...يمكن والده توفى الصبح و همه استنوا لغايه لما خلص امتحان و بعدين كلموه علشان بقه موضوع التغسيل و الدفن و كده...بس برضو مش عارف ليه السيناريو و الحوار اللى حصل فى الكليه اول امبارح كان إلى حد ما بره خيال الواقع

بص انا مش عارف اوصفه ازاى بس عارف لما تكون واقف فى مشكله و مش عارف تتصرف ازاى...اهو انا كنت واقف ادام عمر و عينه جت فى عينى و ماكنتش عارف اتصرف ازاى...جالى برود مفاجىء...اصل عمر من اعز اصدقائى...و اول مره اتحط فى موقف صعب زى ده...و الناس اللى كانوا واقفين حولينا فى الكليه قلبوا المشهد و كانوا عاملين زى عصابه او قبيله غريبه نزلت فجأه بالبراشوت و التفت حول عمر و خطفته...كان نفسى اشارك و لو بشىء فى الموقف ده...او كان نفسى ما ابقاش موجود خالص فى اللحظه اللى عمر بيتلقى فيها خبر وفاه والده على الموبايل

انا استغربت اد ايه عمر كان متماسك لحظتها...مسك نفسه عالاخر...يمكن ما حبش يعيط او يورى نرفزه او حزن شديد علشان البنات كانوا حولينا...و يمكن علشان الدنيا كانت مقلوبه اساسا فى الكليه بعد الامتحان و منظره بقه ادام الطلبه...مش عارف...و ساعات بتخيل انه عرف خبر الوفاه من اول التليفون و عمل كل موضوع ان الشحن فصل او انه عاوز يعرف حصل ايه و انه جرى بعيد و كده علشان يفلت من زمايله...او من البنات لحظتها...انا عارف ان هبه معجبه بيه بس برضو ماكنش لازم الاوفر ريئاكشن اللى هى عملته لما عرفت الخبر و قال ايه هى اكتر واحده قلقانه و خايفه عليه...و بعدين هبه انت مجنونه...كنت بتجرى ورا شادى و احمد و عمر بره الكليه ليه...اوعى تكونى فكرتى انك عاوزه تروحى معاهم البيت...كويس انك مسكتى نفسك و على باب الكليه رجعتى لجوه تانى

فى نقطه فى رد الفعل عند وفاه اى شخص مش فاهمها...ليه الناس متخيله انهم لما يلزقوا فى واحد يوم وفاه شخص عزيز عليه إن ده من الواجب و كده...ايه الفايده اللى حاترجع على الواحد لما كل صحابه يملوا البيت يوم وفاه الاب...و الموقف اكيد حايبقى اصعب لو وفاه الام...حايحسنوا ايه...حايغيروا فى ايه...هل عمر مثلا حايبقى احسن...حزنه حايقل لما صحابه يبقوا حوليه مع اهله و اقاربه...هل حاينسى يعنى ان والده توفى...هل وجود صحابه معناه يعنى انك يا عمر لو محتاج اى حاجه او اى مساعده احنا جنبك اهو...انت مش لوحدك...و احنا زعلانين عليك...انا اعرف اه إن الواحد يحب إن الناس تبقى حوليه و معاه فى الفرح...بس ما كنتش اعرف إن الواحد يحب الناس تبقى حوليه فى الحزن

انا يمكن غريب فى النقطه دى بس انا بصراحه لو والدى توفى حابقى مش عاوز اشوف حد خالص...على الاقل الناس تسيبنى فى حالى اسبوع و الا اتنين و بعدين تيجى تعزينى...مش تيجيلى ليلتها عالطول...المفروض دى ظروف خاصه...و وقت خصوصى جدا بالنسبه لى...وقت باعيد فيه كل اوراقى و بخطط حياتى من اول و جديد...يا اخى ده اكنى راجع بعد يوم طويل من الشغل و العمل و عاوز اروح البيت و اخد دوش و استريح و انام ...ادخل البيت الاقى كل صحابى و معارفى و اللى اعرفه و اللى ما اعرفوش جايين يزورونى و انا مش قادر اقول لهم اطلعوا بره...انا بصراحه مش عاوز حد يعزينى خالص لإن موضوع حد يعزينى ده بيضايقنى اكتر من انه بيهون عليه...و بعدين انا ما بحبش الناس تشوفنى فى اضعف حالاتى...و انا حزين...او و انا ببكى...بالذات صحابى...و بالذات اقرب صاحب لى...قال الوقتى يعنى فاكر إن لما والدى يموت حابقى متماسك برضو...بس فى نفس الوقت عارف إن لما الموضوع بيبقى جد و الواحد يبقى فعليا فى الموقف ده الواحد بيتصرف من غير ما يدرى...و أنا خايف من رد فعلى

تخيلت عمر فى اليوم ده...يا ترى مين اللى حايهتم بعمل تغسيل لباباه...مين اللى حايهتم بعمليه الدفن...فين و ازاى و امتى...و مين اللى حايهتم يعمل اعلان فى الجرنال...و مين اللى حايهتم باقامه العزاء...و و و

كل ده لازم يحصل حالا و الوقتى و فورا و بسرعه فى وقت واحد و يوم واحد و الواحد اساسا بيكون مش طايق يعمل حاجه و الا يشوف حاجه و الا يفكر فى حاجه بس نقول ايه بقى ...التقاليد و العادات و المجتمع بيكون مستنيين من ان كل ده يتعمل

تخيلت عمر و هو قاعد مع المحامى و بيتكلموا فى وصيه ابوه...تخيلتهم و همه بيتكلموا عن توزيع الميراث...تخيلت إن فى حاجات كتيره اوى عمر لازم لسه يعملها بخصوص والده...من ورق و اصولات و فواتير...و و و... و حاجات اكتر لازم يخلصها علشان قصه كتاب حياه ابو عمر تنتهى

عمر بقى خلاص من النهارده راجل البيت...المفروض عليه ياخد باله من امه و اخته و اخوه الصغير...و من نفسه و حياته و شغله كمان

مش عارف حاعمل ايه لو والدى توفى...و خاصه انى وحيد...يعنى ما فيش اخت حاتطبطب عليه...أو اخ يحضنى...مافيش حد تانى فعلا حايكون فى حزن شديد زى اللى حاكون فيه...المصيبه حاتبقى مصيبتى انا بس...مصيبتى لوحدى...لإنه ابويه انا بس

والدى حاليا فوق الستين...و انا عارف إن اكيد حايجى يوم و يموت فيه...و فرصه الوفاه بيبقى فى العمر ده تقريبا...يعنى ابو عمر كان فى الخمسينات...فمابالى بقى و انا ابويه فى الستينات...قليل اوى لو حد فى مصر عدى السبعين...و اقل لو عدى التمانين...يعنى السنين اللى فاضله خلاص...و انا عارف إنى ممكن اموت قبل بابايه...بس اتمنى إن والدى يعيش لغايه لما يشوفنى باتجوز...و انا عارف إن وقتها حاقول اتمنى إن والدى يعيش لغايه لما يشوف احفاده...المشكله فعلا إن والدى اتجوز متأخر...فلما اتولدت كان هو اولردى كبير فى السن...و بالرغم من إن ايامى فى الطفوله كانت إلى حد ما سعيده...إلا إن لما كنت فى مرحله المراهقه بدأت المأساه...بانت اوى مشكله فارق السن بينى و بين والدى...و بقى واضح انه ما بيفهمنيش...و مش حاسس بيه...و عاوزنى اعمل اللى فى دماغه...و راسه بقت نشفه اوى...و صعب اوى اوى انه يغير رأيه فى حاجه...انا بتكلم بمفهوم العصر الحديث...و هو لسه بيتكلم فى الماضى...فى لحظات كده بنكون متفاهمين جدا و وقتها ببقى فى قمه السعاده...بس الاوقات دى للاسف قليله اوى...معظم الوقت خناقات و مشاحنات و زعيق و نرفزه...خساره بجد...كان نفسى والدى كان اتجوز بدرى شويه علشان اعيش معاه اكتر...او حتى لو ما عيشناش مع بعض فى الحياه دى كتير...الوقت القصير اللى احنا عايشين فيه مع بعض نكون متفاهمين فيه...و علشان كده يمكن يكون ده سبب عقدتى انى عاوز اسرع فى مسأله الجواز...بالرغم إن سنى صغير لسه إلا إنى عاوز اتجوز بدرى علشان ما يحصلش اللى حصل مع والدى...علشان اعرف افرح بولادى و ولاد ولادى إن شاء الله

اللى والده بيتوفى و هو صغير بيكبر على نمط و اسلوب حياه معين...فلما يوصل إلى سن الشباب بيبقى خلاص اتعود على طريقه حياه معينه من غير الاب...و اللى والده بيتوفى و هوه كبير بيبقى خلاص عايش حياه مستقله مستقره و مش حايحصل تغيير جذرى فى حياته...بس اللى فى شبابه و لسه ما اشتغلش و الا اتجوز و الا استقر بحياته و الا استقل من اسرته و معتمد اعتماد شبه كامل على والده حاتبقى كارثه لو والده توفى...يا ترى المفروض يعمل ايه...يعيش ازاى...حايبقى من غير حد...وحيد فى الدنيا...انا فى الوضع الصعب ده...ناس تقول إن الاصحاب و الاقارب حايهونوا عليك...اصحاب...فين الاصحاب دول...اقارب...هو فين الاقارب دول...ما حدش بقى بيسأل على حد فى الزمن ده...كله بيقول نفسى نفسى...و الصحاب مش زى الاخوات برضو...و بعدين كله منظره و خلاص...تمثيل و السلام

انا اكتشفت إنى ما اعرفش حاجه فى الحياه الوقتى...و الحياه فى مصر صعبه و معقده...بالرغم من إنى فى العشرينات إلا انى حاسس انى بيبى و ماما و بابا بياخدوا بالهم منى...يعنى لو بابا مات مش عارف اعمل ايه...فى ايه ليه علشان ايه...من اكبر الامور لاصغرها...ادفع ايجار الشقه...اجيب امبوبه البوتاجاز ...اصلح الغساله...النور...فاتوره التليفون...انا حتى مش عارف اقول الحاجات كلها اللى مرتكزه عليها حياتنا فى مصر و اللى بابا بيعملها لنا...يعنى انا سمعت عن ضرايب...و مش عارف ايه بنوك و رصيد و دفتر توفير و حاجات انا مافهمش فيها...حتى لو جيت بعد كده اتجوز مش عارف حاعمل ايه...مين المفروض اللى حايجيبلى الشقه...او يشترى لى العربيه...بابا بيعمل لى كل حاجه...بالطريقه دى لو والدى مات حياتى حاتنقلب رأسا على عقب

علشان كده نفسى اعيش مع بابا اكتر وقت ممكن...اعيش معاه لغايه الشبع...للاسف ما باشوفش بابا غير اسبوع او اسبوعين فى السنه...هو مسافر دوله عربيه من زمان علشان الدنيا بقت غاليه هنا و كمان هو طلع من زمان عالمعاش و علشان يعيشنى انا و امى حياه كريمه...بس الغريبه انه بالرغم من انه لسه عايش انا مش عايش معاه خالص...اكنه مات من زمان...يبقى معناه ايه بقى اللى هو بيعملهلنا...حتى الاسبوعين اللى بينزل فيهم مصر بتبقى مضغوطه فى نظام تلبيه طلبات علشان يأمنى مستقبلى التعليمى و المهنى...علاقتنا بقت عامله زى بيزنيس...هوه مره قالهالى ...قال لى انت يا ابنى مشروع لازم انجحه...مشروع مرسوم بالورقه و القلم...طب يا بابا انا عاوز نتكلم مع بعض شويه فى حاجات تانيه...ما فيش وقت يابنى...لازم تعمل كذا...و بعدين نعمل كذا...و بكره بقه تشوف لى الموضوع الفلانى...و تروح عند ده تسألنى عن كذا...و عاوزك تبعت لى ده علشان ده لازم يخلص قبل ما سافر...و تشترى كذا...الخ الخ الخ

يا رب تطول فى عمر ابويه و امى و عمرى و تخلينى اعيش سعيد معاهم

احمد كلمنى و قال لى عزاء والد عمر بالليل بعد صلاه المغرب...اممم...ده أنا مش قادر ابص فى عينك يا عمر...لبست البدله و وقفت ادام المرايه اعدل الكارفته و بعدين لقيت إن وشى مش حزين...انا رايح عزا يا اخى...كشر شويه...و فضلت اكتر من ربع ساعه اجرب تعبيرات وش اقابل بيها عمر فى العزا...لغايه لما استقريت على بوز و تكشيره معينه...و بعدين و انا فى الميكروباص عمال افكر حاقول ايه...حاسلم ازاى...اقول البقاء لله...و الا اقول البقيه فى حياتك...و الا ايه بالظبط...ما حدش علمنى اعمل ايه فى الموقف ده...طب اسلم و ادخل اقعد...هل اسلم تانى و انا خارج...انا متلخبط

و وصلت للجامع...و فضلت عشر دقايق مش قادر ادخل...و بعدين ضغط على نفسى و حضرت تكشيره الوش و تأكدت من اسم والد عمر لاحسن ادخل عزا غلط و بعدين...و بعدين بصيت على الارض و انا ماشى باتجاه صف من البشر واقفيين على جنب بيتلقوا العزاء...و سلمت على الاولانى و التانى و اللى بعده و اللى بعده و انا بقول البقاء لله البقاء لله بصوت يادوب مسموع و مش سامع اساسا همه بيقولولى ايه لغايه ما فجأه لقيت عمر فى وشى...عينى جت فى عينيه...سلمت عليه و لسه حاقول البقاء لله لقيته راح حاضنى جامد و فضل حاضنى كده و انا مش متخيل الموقف لاكتر من دقيقه...اكنه كان محتاج الحضن ده اوى...و انا الدموع ابتدت تتجمع فى عينيه...موقف رهيب بصراحه

و بعدين دخلت جوه قعدت...و الشيخ كان بيقرأ القرآن...و الناس كلها قاعده ساكته...و دمعه وقعت من عينيه من جو القاعه المميت...و بالرغم من انى ما اعرفش والد عمر...إلا انى حزنت حزن ما كنتش متخيل انى احزنه...بالذات لما اتفرجت على عمر و ايديه بترتعش و هو عمال بيتلقى العزاء من الناس اللى داخلين القاعه...و قولت اكيد حايجى اليوم و اقف الوقفه دى...و بصيت لقيت عمر راح سايب الصف و جه قعد جنبى و قال لى...قال لى كلام مش فاكر ايه بالظبط بس معناه انه مبسوط انى جيت النهارده و كده...و بعدين لما جيت امشى سلمت عليه تانى و قولت له شد حيلك يا عمر و لو عاوز اى حاجه ابقى قول لى...و البارح شوفته تانى و قعدت معاه و الحمد لله بقى احسن...و الموضوع عدى بسلام...بس عمر بقى عمر تانى

عجله الحياه بتجرى و العمر قصير...و الوقت بيفوت...و الناس بتموت...و مش عارف حاعمل ايه لو مت قبلى يابا

Coldplay Viva la Vida or Death and All His Friends

I just finished listening to the newest Coldplay album and I don’t have words to describe my feelings right now...I only can say 'celebrating 10 years Coldplay'…celebrating life…viva la vida oleah.

The Brian Eno Effect starts right from the first seconds of Coldplay's highly anticipated new album "Viva la Vida or Death and All His Friends"…with ambient sounds that introduce you to a magical and mysterious world , followed by guitar playing in a catchy U2-y way…aiming to guide you to a new era of coldplaying… accompanied by drums and a male chorus singing oh oh oh and ends abruptly which honestly was a surprise for me…because during "Life in Technicolor" I was waiting for Chris to sing…however it is just an intro song people…an optimistic start.

The first 'real' song is "Cemeteries of London", a dark yet beautifully crafted piece of music that hunts you from the start with ghosts and demons…singing la la la la la weaayh…amazing guitar playing…Spanish mood…with a smooth weird piano finishing this adventurous journey…hey…the band are not afraid to experiment here…cool isn't it.

And then…a big surprise…clapping of hands…heavy beats…and-just because I'm losing…doesn't mean I am lost-this emphasizes the fact that the band wants to play it safe…simple…and easy…and "Lost!" is indeed a great song…I had to sing with you dude…I am really thrilled with this new experience…and the electric guitar was my hero…and so are you.

I remember Martin & Co once saying that you have to hear "42" before you die…I don't know if they are right…the song starts slowly with a normal piano melody and then it turns to an absolutely other direction…'you didn't get to heaven but you made it close'…and then to a third destination…hmmm wow…and then it turns again to the quiet start…a revolutionary new style and a unique composition of a track…it is a rollercoaster you should ride…I think this is going to be the critically acclaimed song in this album…but I don’t know why I did not like it that much…maybe it will grow with me after a while.

"Lovers in Japan/Reign of Love" is beautifully strange…transfers you to another place…and to another dimension…especially in the middle of the song when there is no one singing…just ambient territory and courageous instruments fighting.

Drunken violin…mellow atmosphere…Chris Martin singing with a very deep voice…and again a sexy violin playing for the first time an Arabic melody in a Coldplay album…wait a second…is this Coldplay…did they change their genre…you have to ask yourself this question after hearing "Yes".

"Viva la Vida" is for sure a winner…thanks for the vivid violin, the church-like environment and the electronic touches playing in the background.

"Violent Hill" stands strong on the credit side with its emotionally last minute piano and Martin's singing "I took my love down to Violent Hill…there we sat in the snow"…should I cry…yeah you should.

The energetic "Strawberry Swing" reminds me of Africa…I adore this song…bravo…with strings crawling behind my ears…so sweet...I had to scream and say…people…I am happy…this is a new day…a peaceful day...and I am searching for the perfect day…I want to go back to the days of Love & Peace…hippi…yippi…yeay.

After that comes one of my favorite songs "Death and All His Friends"…it starts so slowly…softly…sleepy…and after two minutes or so a heavy guitar wakes me up euphorically…and then the song turns to a totally unexpected direction…felt by the change of rhythm and tone…and the chilling chorus saying "no I don't wanna follow death and all his friends".

The lyrics are deeper and intriguing….religious we can say.
Even the hidden bonus acoustic tracks are superb…plus "Chinese Sleep Chant" and " The Escapist"…so what else can I say…yeah…and Chris vocals never sounded so great...and one last thing...bad news or not...but there is no Coldformula aka (Clocks/Speed of Sound anthem)

This album will surely be a hit…I don't know if this should be considered one of their best achievements to date...but this is NeoColdplay…and if this album was made by an unknown band…it will not do the same buzz Coldplay are doing around the world…and this is not what I am expecting…in the days to come.

You Are Not Alone

من زمان ما حاسيتش بالشعور ده...شعور إنى نفسى كلها اتبسطت و كل خليه فى جسمى فرحت فى لحظه واحده و مره واحده من غير ما تتحكم فيها و الا تعمل لها حساب...عارف لما تكون متدايق متدايق متدايق عالطول و فى ثانيه واحده مؤشر السعاده يضرب عندك لفوق...انا كنت باستغرب لما اشوف ناس وشها بيحمر لما يكونوا فرحانين...بس من الوقتى مش حاستغرب...علشان انا و لأول مره احس إن الدم كله كان بيجرى فى عروق وشى من قمه النشوه اللى انا كنت فيها...مش عارف من ايه...هل من الخجل و الا من المفاجأه و الا من الكسوف...آه تتصور بقيت باتكسف...باتكسف من نفسى و من اللى انا فيه...بالرغم من تاريخى فى البلطجه و عدم الرضا و بحر الكئابه اللى أنا غارق فيه...عمرى ما كنت اتصور إن حاجات بسيطه زى دى ممكن ابدا تبسطنى ...عمرى فى حياتى ما كنت اتخيل إن ثانيه شعور بالفرح ممكن يشبعنى لشهور ادام...عمرى فى عمرى ما كنت احلم إنى احس ببنى ادميتى اللى من لحم و دم و لسه فيها قلب بيعرف يحب اللى حواليه...خوش بقه يابنى فى الموضوع

طيب حاضر...بس الفكره انى كتير باسأل نفسى عن معنى كل ده...اصل انا ما بحبش افكر اللى انا عاوز اكتبه...انا باكتبه و خلاص...و هنا بيجى فايده التدوين...و دايلمة النسيان... يعنى شوف اللى انا كاتبه فوق ده احس انى اول مره باكتبه...بس لما ارجع لورا الاقى انى كتبته قبل كده و برضو بنفس قمه الاحساس اللى انا فيه دالوقتى...و يمكن كتبته خمسميت مره طول حياتى قبل كده و انا مش فاكر...و انا عارف إن الكلام اللى باكتبه الوقتى ده شكله ملعبك و مش مفهوم بس انا فاهمه كويس الوقتى...حتى لو الوقتى بقى من غير "دال" دالوقتى...كلهم كانوا الوقتى

بص انا حاحكى تلات احداث حصلولى الاسبوع اللى فات...و كل حدث كان منفصل عن الاخر بس الغريبه فيه ان اول واحد كان زى تانى واحد...مروا مرور الكرام...بس تالت واحد خلانى افتكر اصلا إن فى حدث اولانى و تانى حصلولى

الاحداث عاملين زى قطع الدومينو المترصصه ورا بعض...زقه بس لقطعه الدومينو اللى ادام وقعت كل القطع اللى ورا

مش عارف ابتدى احكى الحدث الاولانى و الا التانى و الا الاخير احسن... بص حاحكى اللى لسه حصل لى امبارح

انا باشتغل مؤقتا تدريب بالليل فى مكان المفروض حاسيبه بعد شهرين إن شاء الله...و كالعاده بقه باروح الشغل تعبان و متدايق و تهقان و زعلان و قرفان علشان ما بحبش اساسا اللى انا بعمله...و شكلى بالبله زى واحد ضايع من امه...شكلى فعلا عامل زى... بص عارف ساعات بانشوف واحد كده هدومه مقطعه و شعره طويل و بدقن طويله و ماشى حافى و وسخ و لونه اسود و شكله ماستحماش من اربع سنين ماشى فى الشارع و الحشرات بتبيض عليه تايه شارد مش عارف رايح فين...اهو انا كان شكلى كده...مش كده اوى يعنى...عالاقل كنت حاسس انى بقيت كده...و زمايلى فى الشغل كانوا بيشوفونى بالشكل الضايع ده...و على فكره مره من كتر قرفى و الخنقه فضلت ارسم بقلم الجاف على ايديه الاتنين لدرجه فى يوم بعد كده السكرتيره فى المكتب و احنا ماشيين مروحين قالتلى اوعى ترسم على ايدك بعد كده...ده الناس جوه بيتكلموا عليك و بيقولوا كلام صعب...قولتلها صعب ازاى يعنى...قالتلى يعنى...بيقولوا عليك مجنون...بصيتلها و قولت هممم

المهم خلينا فى الموضوع...انا جه فى بالى بقه من زمان لما واحده مدونه ماعرفهاش مره قالتلى ان فى كتاب اسمه مش عارف لا تزعل و الا لا تحزن و انه كويس و كده...و قولت يمكن الكتاب ده يطلعنى من اللى انا فيه...المهم روحت مكتبه مدبولى قال لى ده بالطلب ادفع 35 جنيه و انا اجيبهولك...قولت له بس انا عاوز اشوفه الاول قبل ما اشتريه...المهم روحت ادور فى مكتبات تانيه فى المنطقه اللى انا ساكن فيها ما لاقيتش الكتاب...و فى يوم فى الشغل سألت زميله ليه كده معروف عنها اهتمامها بالقراءه عن هل الكتاب ده يستاهل و الا لأ...قالت لى اه يستاهل و انه كويس و كده...قولت لها اصل انا مش لاقيه...قالت لى اصله مش عارف معمول فى السعوديه و الا ايه...المهم يعنى روحت فى يوم بعد كده سألت واحد بيبيع كتب على الرصيف و سألته عالكتاب...قال لى استنى اكلملك الراجل اللى بيوزع الكتاب ده بالذات...و كلمه ادامى و وعدنى انه يجيبلى الكتاب اليوم اللى بعده...و قال لى انى يا ريت ما اشتريهوش من مكان تانى علشان هوه حايجيبهولى مخصوص بالطلب و انى اجيله الساعه اتنين بكره...قولتله اوكيه...جه بكره ده و روحتله الساعه اتنين مالقيتوش...تلاته اربعه خامسه...مالقيتوش...المهم خليت واحد يعرفه يكلمه ادامى عالموبايل فقال لى الراجل انى اجيله بكره تانى و هو حايكون جاب الكتاب...قولتله شكرا و مشيت زعلان... و بقالى فعلا تلات ايام ماشى فى شوارع مصر المزدحمه علشان ادور على كتاب قال ايه ممكن يطلعنى من الهم و الحزن اللى انا فيه...بلا نيله...روحت الشغل الساعه سته...و بعد ما خلصنا الميتينج مع المانجر...و الستاف كله مجتمع فى الاوضه...لقيت زميل ليه بيطلع من شنطته كتاب لا تحزن و بيدهولى ادام زمايلى كلهم

اده...ستوب

لأ بجد اده...هو فيه ايه...ازبهليت ادام زمايلى كلهم...مسكت الكتاب بين ايديه الاتنين...و قريت العنوان لا تحزن ببطىء شديد...اتفاجئت بصراحه...حاجه ما كنتش متوقعها خالص

اولا زميلى ده ماعرفوش غير من اسبوع...و بعدين مش صاحبى و الا حاجه...و اتكلمنا فى الشغل يجى مره و الا مرتين...و هو بيدينى الكتاب قال لى انا شوفتك كنت بتسأل زميلتنا عن الكتاب و كان نفسك فيه فجبتهولك

اده ببساطه كده

الفكره كلها إن و انا ماسك الكتاب فكرت بالايام اللى فاتت اللى ليها دعوه بالكتاب و اللى مالهاش

اللى ليها دعوه بالكتاب إن تخيل مثلا لو كنت روحت اى مكتبه و من اول مره لقيت الكتاب و اشتريته هل كنت حاسأل الزميله عنه...بلاش...حتى لو كنت سألتها الاول و بعدين روحت اشتريت الكتاب هل كان نفس الشعور الحلو اللى جالى كان حايبقى موجود لما زميلى ده يديلى الكتاب...تخيل انا عندى الكتاب و زميلى بيدينى نفس الكتاب تانى... و لازم ابقى ذوق بقى و اقول شكرا و كده و اتصنع الانبهار...الموضوع اكيد فيه حاجه

وقتها فعلا حاسيت بايام ملسى...و انا عارف يا ميكو انك حاتعرف انا باتكلم عن ايه...و لما كنت زمان بادون فى نوته صغيره كل حاجه بتحصل فى اليوم و ان كل حدث متصل بحدث اخر انه فى الاخر يبقى خير ليه مش شر...موضوع كبير مش عاوز اتكلم فيه هنا...او ما كنت اطلق عنه آنذاك طريقه التواصل مع ربى...او الشعور الداخلى و الدليل النفسى لوجود الرب

بس اللى انا عاوز اقوله هو إن الموقف ده فتح عينى على حاجات...إن لما ساعات الواحد يسيب الموضوع اللى بيدور عليه و مشغول بيه لوحده...هو حايجيله لحد عنده...و إن الواحد لما يكون متوقع من ناس معينه فى حياته حاجات...بتجيله حاجات من ناس هو مش متوقع منهم اى حاجه...و إن اجمل حاجه لما الواحد يفرح بشىء هو ما كنش عامله اى حساب او خاطر...انا اساسا ما باحبش اقرا كتب و عمرى فى حياتى ما كنت حافرح مثلا لو حد جابلى فى عيد ميلادى كتاب...بس مش عارف ليه المره دى كانت حاجه تانيه خالص...ببساطه واحد عرف انه يفرحنى

ياريت اعرف افرح حد كده زى ما هو عرف يفرحنى فافرح

حاولت اديله فى وقتها الفلوس بس هو رفض بشده...و الموقف ده و الفرحه اللى كانت على وشى كمان اثرت بشده على زمايلى التانيين اللى كانوا فى الاوضه...يعنى عمل ملتيبل ايفكت على الحاضرين من غير ما يشعروا...حسيت انهم سعداء علشان شافونى و لأول مره سعيد فى مكان العمل

كل ده حصل امبارح...و ده خلانى افكر طول الليل...افتكر حاجات مشابه حصلتلى خلال الاسبوع اللى فات...بس يمكن كانوا محتاجين حدث جامد زى ده علشان يفوقنى و يرجع الذاكره تانى للحدثين التانيين...و يمكن لاحداث حياتى كلها الماضيه و الحاضره

فكرنى إن كان ليه برضو زميل بيشتغل فى الشركه اللى تحتينا...و كان صديق بس مش انتيم يعنى...بس يمكن صداقتنا بقت اقوى بحكم وجودنا فى نفس مكان العمل...هو عارف انى متدايق من الشغلانه اللى انا فيها...و من احوال البلد...و من العيشه المقرفه اللى انا بتعذب بيها كل يوم...و قد ايه نفسى اسيب البلد دى...المهم فى يوم شافنى و انا باجرى من العماره اللى فيها الشغل غضبان جدا... و هو عارف انى كذا مره كان فى نيتى إنى اسيب الشغل...بالرغم إن ده حيؤثر على مستقبلى المهنى جدا بس انا كنت فعلا ناوى اسيب الشغل علشان كنت خلاص حاتخنق...مش معقول فى البيت ابقى قرفان و فى الشارع ابقى قرفان و فى الشغل كمان...ده ايه الحياه القرف دى...لقيته بيكلمنى فى البيت و لأول مره يسأل عليه...و يطمن على احوالى...و كان فعلا بيهون عليه مصائب الشغل...حكيتله إن سبب غضبى علشان حصل حوار كده مش ظريف مع زميل غتت و رخم كده بس الفكره يمكن إن اكن كنت مستنى حاجه او سبب تافه اسيب بيه الشغل...فضل صديقى ده يقوينى و يؤكد عليه إن خلاص هانت و فتره التدريب حاتخلص و قد ايه شهاده الخبره دى حاتفيدنى فى المستقبل الخ الخ الخ...و اهم جمله قالها فى التليفون هى...و اوعى ما تجيش النهارده الشغل

اده...ده فى واحد خايف عليه بجد...بعد عدم المبالاه من الاهل و الاقارب بحالى...حاسيت اكن كان نفسى حد يقول لى كلمه زى دى...حد وجودى مهم بالنسبه له...على الاقل اضحك على نفسى شويه...برضو فضلت افكر افكار شيطانيه عن إن يكون ورا المكالمه دى غرض او مصلحه بس فشلت فشل زريع...ماكنش في اى سبب يخليه يعمل كل ده غير انه واحد و خايف على مصلحتى...و فعلا يوميها روحت الشغل و لما قابلنى قال لى عارف لو ما كنتش جيت...كنت حاجيب زمايلى و نجيلك البيت و نركبك العربيه و نجيبك على هنا

و بعدين افتكرت برضو من شهر فات لما كان فى واحد اجنبى من انجلترا بيعمل بروجرم فى الشغل و انا فاكر حتى لما ناس كتيره فى الشغل كانت بتتلزقله...مش عارف المصريين بينبهروا بالاجانب اوى كده ليه...ياريت الاجانب ينبهروا بينا اوى كدا لما نروح احنا المصريين بلدهم...و مره بالصدفه سألنى فى التورئه عن مكان هنا فى القاهره ممكن يخرج فيه فقولت له يروح سيتى ستارز...يعنى واحد اجنبى بيسأل واحد اللى هو انا اللى كان ماشى بالصدفه فى نفس التوقيت اللى كان ماشى فيه الاجنبى و قال ايه جه فى باله السؤال ده يسألهولى بالرغم من انى و الا اعرفه و الا حاعرفه اساسا

الاسبوع اللى فات كان نفسى اروح السينما و فيلم معين كده بس ماكنتش لاقى حد يروح معايه علشان معظم صحابى فى امتحانات و كده...كنت ساعات باحس انى باشحت من اى حد يروح معايه...زهقت من حكايه انى اروح السينما لوحدى

المهم فى يوم فى الاسبوع اللى فات قابلت الاجنبى ده برضو بالصدفه فسألته هوه عرف يتفسح فى القاهره...فشكرنى على المكان اللى قولتله عليه قبل كده و بعدين اتكلمنا كده خمس دقائق انجليش و فى الكلام مش عارف ليه برضو قولت له انا نفسى اروح الفيلم الفولانى...فقالى لى انه كمان نفسه يخرج...قولت له تحب تروح معايه بس انا بخلص شغل بالليل فمافيش غير منتصف الليل...قال لى اشطه...و بالرغم من انه كان فاضل له يوم و يمشى من مصر...و بالرغم ان فى كذا واحد كان واقف ادامى و انا باكلمه و يقابله و يقوله انه نفسه يخرج معاه و انهم يعنى يكلوا فى مطعم و الا و الا و الا قبل ما يسافر...و هو يقول لهم انه للاسف مش فاضى...إلا انه مش عارف ليه اختار انه يخرج معايه...بالرغم انى عمرى ما حاشوفه بعد كده...و ماكنش ليه دعوه بيه قبل كده...و برغم مشاغله قبل السفر بيوم...و انه لسه لازم يشترى هدايا لاصدقائه...الا انه جه معايه...معايه أنا

لما روحنا السينما اصر انه يدفع تذكره السينما...و اشترى لنفسه و ليه و لمراته فيشار و بيبسى...و استمتعت جدا بمشاهده الفيلم...مش بس علشان الفيلم كان ممتع...بس علشان ماكنتش لوحدى...و بعد لما طلعنا الساعه تلاته بالليل مالسينما...ادالى الايميل بتاعه و انا اديتله الايميل بتاعى...و

الموضوع إن الحدث الاخير عادى يعنى...يعنى عادى مافكرتش فيه اساسا...و ما كنتش حافكر فيه غير لما حصل موضوع البارح بتاع الكتاب...الفكره إن في فعلا ناس كويسه...و فيه فعلا فى يوم الواحد احداث جميله...بس الواحد اتعود انه ما يحسش بيها...اتوعدنا خلاص عالغم و الهم و الغلب و اللوم و الشكوى...يعنى ممكن اخلى حدث السينما ده حدث عادى...و ممكن اخليه فرح كبير...النقطه مش فى الحدث...النقطه فيه انا...انا باشوف الحدث ازاى...واحد كلمنى فى التليفون...و ايه يعنى...او واحد كلمنى فى التليفون بس بيسأل عليه...اده...هايل...تحفه...ابسط يا عم

الموضوع مش عارف احكمه لإنه فيه تفاصيل صغيره جدا هى اللى ادت فى النهايه إلى انى اشعر بشعور مختلف زى اللى فضلت ارغى عنه ساعه فوق ده...شعور إن طريقه مشاهدتى و معايشتى لليوم يجب ان تتغير...و إن الدنيا ناس...مش إن الناس فى الدنيا...و الاحداث مش وقت...الاحداث مكان بيتلاقوا فيه الناس دول...و حارجع تانى و اقول...إن اللى فات ده عادى و مش عادى...عادى علشان انا اكيد حصل لى حاجات زى دى كتير قبل كده...و يمكن ميت مره احلى و احسن من كده كمان...و مروا مرور الكرام...بس مش عادى علشان خلانى اعرف الخلطه اللى مش سريه للحياه...الخلطه اللى مش حتتذوقها غير لما تعيشها بنفسك...مش لما تسمعها من واحد زيى مش عارف يوصل اللى عاوز يقوله و الدليل على ذلك انه لسه عمال يكتب فى جمل و هو عارف إن ما حدش بقه عنده نفس يقرا كل اللى انت كاتبه ده

يلا اقفل بقه الموضوع...لأ فعلا...كان عندى اعتقاد خاطىء إن معظم الناس خلاص بقوا مش كويسين...المجتمع بقى قاسى على الواحد و الواحد اساسا مش ناقص...بس الناس الطيبه موجوده...والانسان الكويس ده ممكن يبقى مصرى او مش مصرى...و الانسان الكويس ده ممكن يبقى كويس معاك علشان انت كويس...و ممكن يبقى كويس معاك بالرغم من انك وحش...المهم انت كويس زيه و الا لأ...ممكن الناس الكويسه بيلاقوا بعض...مش عارف بقه دى صدفه و الا لأ...و ممكن اللى مش كويس يكون معاك كويس...او تشوف الكويس اللى فيه...بس ده سبب كافى تخلى الواحد مقبل اكتر على الحياه...لإن فيه ناس كويسه معاك فى الحياه دى...علشان انت عاوز الحياه دى تبقى كويسه

مش عاوز هنا اتفلسف فى فكره هى ده صدفه...و الا احنا مصيرين...و الا احنا مخيرين...و الا هى حياتنا وحشه علشان هى وحشه غصب عنا و الا احنا اللى بنخليها وحشه و الا احنا الوحشين

بس الفكره انك مش لوحدك

شعرى

اول ما بركب التاكسى باقفل الشباك
زمان كان لما السواق يقول لى : ده الدنيا حر يا بيه
اقول له : اصل انا عندى برد
الوقتى ما باقيتش باتكسف و باقول
علشان شعرى ما يطيرش
عقده حياتى هى شعرى
اقول ليه

شعرى خفيف جدا
عامل زى ريش النعام
بمعنى انك ممكن تشوف جلد راسى من تحتيه
و بعدين شعرى بيقع بسرعه مصيبه
و انا لسه فى الواحد و العشرين
يعنى سنه كمان و الاقى نفسى بقيت اصلع ملت
ابويه اصلع و اخويه اصلع يبقى انا اكيد حابقى اصلع
وراثه
بس الشباب عامه دالوقتى بقوا بيصلعوا اسرع من زمان
ممكن من التلوث
ممكن من الاكل الملوث
ممكن من الميه المتلوثه
اكيد من الاكتئاب

بس لما ببص على صوره ابويه و امى و همه قاعدين فى الكوشه
بلاقى ابويه لسه عنده شعر و هوه خامسه و تلاتين
مهم اوى انى ما اصلعش لغايه صوره الفرح بتاعى
علشان لما اكون قاعد فى الكوشه المعازيم ما يشاوروش عليه و يقولوا ازاى البت القمر دى اتجوزت واد اقرع مفلعص زى ده
و علشان مش حايهمنى حاجه بعد الجواز لو شعرى وقع علشان حاعمل بشعرى ايه بعد كده
ما أنا اتجوزت خلاص
و مراتى ادبست فيه
مجبره بقيه حياتها تستحملنى من غير شعر
و علشان لما اكبر اقوم امسك الصوره و اقول لعيالى
بصوا ابوكو كان شباب حليوه بشعر ازاى و هوه صوغنن و بيتجوز

علشان كده بحاول بكل الطرق انى احافظ على عيالى انهم ما يضيعوش
انا بس اقف تحت الدش و انزل الميه على نافوخى الاقى الشعر كله جرى منى مهرول على البالوع يسده
اقوم الملم جثث شعرى و ادفنهم بدموع فى قاع الكابينيه
و لما اصحى من النوم افضل اعد الشعريات اللى وقعوا و انا مش واخد بالى و نايم
و ارصهم واحده جنب واحده على ورقه بيضه و افتح البلكونه و ابص على المنطقه و اتمنى امنيه إن شعرى ده يرجعلى تانى و اقوم هاففهم هوف فى الهوا و اتفرج عليهم و همه بيودعونى باى باى

اعمل ايه بس يا رب
عندى حل من اتنين
يا إمه اسرع جوازى و اتجوز اى واحده فى الشهرين اللى جايين
يا إمه احافظ على شعرى لغايه لما يجى النصيب و واحده تخطبنى

حاولت بكل المنتجات اللى بيعرضوها على الفزيون انى انقذ ما تبقى من شعرى
بس ما فى فايده
رميت مصروفى فى الارض و لفيت على دكاتره الامه كلها انهم يرجعوا شعرى تانى
بس ما فى عايده
تساقط ورقى بيزيد يوم بعد يوم
حاطيت بصل
حاطيت بيض
حاطيت عسل
حاطيت زيت
بس ما فى هايده
الجرجير

قبل ما بنزل الكليه باقف ساعتين و نص ادام المرايه باشتغل شعرى
باغسله بالميه الاول
و باعدين باسرحه بمشط خشب لورا
و بعدين باقعد ادام الفزيون او اقرأ ميكى لغايه ما ينشف
و بعدين باحط الكابيشون عليه علشان يتبطبط
و بعدين اهويه بالسيشوار
و بعدين باحط بالمرز علشان يلمعه و يغذيه
و اقفل الفراغات اللى على الجنبين بالشعر اللى فوقيه اللى مربيه مخصوص علشان يطول و يغطى على الفراغات و الزقه بتفتين من عندى
و بعدين انزل اعدى الشارع تيجى لهفه هوا تلخبطه كله و اقف فى نص الطريق الطم من غير ولوله
و لما ربنا بيسترها و اعرف اركب تاكسى بسرعه و اجى اقفل الشباك الاقى ما فيش اوكرة شباك و الهوا يلخبط شعرى
علشان كده لو ما لاقيتش اوكرة شباك بانزل من التاكسى عالطول قبل ما اركبه
و السواق يبصلى و يقول لى بعينيه انت مجنون يا ابن المجنونه

لما الدنيا بتبقى زحمه او انا متأخر و لازم اركب تاكسى او مينيباص بازاز مفتوح لازم فورا لما انزل و قبل ما اروح لمصيرى انى ادور على مرايه فى اى حته اتأكد بيها على احوال شعرى

يا إمه ادورلى على مرايه عربيه و اعمل انى باطلع حاجه دخلت فى عينيه
يا إمه ادورلى على مدخل عماره و يفضل بواب العماره يسألنى انا بعمل ايه عندى
يا إمه ادورلى على كافيه او محل وجبات سريعه ادخل فيها الحمام و اخلى شعرى يبص عليه فى المرايه

انا بكرهك يا هوا
انت عدوى يا هوا
ابعد عنى يا هوا
الناس كلها تكون حاتفطس من الحر و نفسها فى شويه هوا
و انا ابقى مبسوط و قلقان يجى الهوا و يلخبطنى
انا احسن لى اعرق و اتحر بس بشعرعن انى اتهوى من غير شعر

الراجل مش مــــــــــِش بشعره

ناس تقول لى حط جيل

يا حبايبى الجيل بيطلعلى قشر كتير مووت و بيوقعه و يبوظه و يخليه مفلفل

عارفين ليه

علشان الناس الخواجات اللى بيعملوا الجيل فى بلاد بره بيجربوه فى معاملهم على الشعر الافرنجى

مش الشعر المطين بتاعنا ده
ناس تقول لى احلق شعرك عالزيرو
اقول لهم نعم نعم؟
إلا الحلق
عمرى ما حاحلق شعرى غير لو حارجع و يتقال لى يا حاج
إلا شعرى
اولا انا ودانى طويله و عامله زى الخفاش
كويس انها مستخبيه ورا شعرى
ثانيا انا مراخيرى اطول من بينوكيو
ثالثا انا اتولدت من بطن امى مش من الحته التانيه فمافيش شفاط شفطنى من راسى فعلشان كده راسى من ورا مع قفايه عامل زى الحيطه سد و مش مدوره زى البيضه اللى عند معظم الناس فعلشان كده انا مدورها بشعرى بالرغم انى باخد على قفايه برضو
ياريت كان شكلى ينفع انى احلقه بالموس و استريح من القرف اللى انا عايش فيه

ومش طول الوقت لابس برنيطه و صاحى و نايم بيها

طول النهار ببقى قلقان لما يكون عندى خروجه بالليل او الصبح او الضهر مع صحابى و صحباتى
اقول ليه
علشان لما يختاروا اى كافيه اوليه او مطعم سينيه بيمروا من خلال الباب بإطمئنان إلا فلان
اللى هو انا
باسيب كلهم يعدوا من الباب و بعد لما يعدوا يلاقونى واقف لسه بره باشاورلهم بإرهاب
عدى يلا
اقول لأ
عدى يابنى
اقول نو نو
و بعد الحاح شديد و شعور ما بعد الارض تنشق و تبلعهم اقوم قافل عينيه وباصص فى الارض و ادى قفايه لإتجاه الخطر و اعمل نفسى باربط رباط الجزمه و اجرى بسرعه و انط من خلال الباب إلى الداخل حتى لا يتعرض شعرى لضربات الار بى جى من الكوولر المهبب اللى حطينه فى كل محل و مطعم فى دولتنا من غير سبب غير انه يعكنن بقيه السهره عليه
و برضو لازم طبعا طبعا قبل ما اقعد ادخل الحمام

المشكله انى طول القاعده بقعد افكر حاطلع ازاى


المهم انى من اسبوع ابتديت الاضراب بتاعى
اضراب عن حلق اى شعرايه فى جسمى
حتى تتحقق مطالبى
بالخروج من هذا البلد
و أنا ولد

جهنم

حاجتين ما غليوش

الحشيش و النسوان

و انت من اهله ؟

مش قادر
افهم
المصريين
مستنيين
يحصلهم و يتعمل فيهم
ايه
لسه
علشان يفوقوا

تصبحوا على خير

اعتصام دونـــا تـيـــللو

He has been living with me for more than two years now…I still remember how he looked at me and smiled when I visited the orphan's house with some friends…I will never forget this magical smile that captured my heart…and at that moment I knew I can't leave him behind…I asked to meet the manager…had to sign some papers and I took him home with me.

A month ago I felt something was wrong with him...he used to be more active…and I noticed that his left leg was not moving as it should be…I was shocked…I thought he was suffering from a mild form of paralysis…or maybe muscle weakness…I think it was also a little bit swollen compared to the right leg…I know I was overreacting…but I think this is a normal behavior of a father that discovered something was wrong with his son's leg.

I called a friend of mine who is a doctor and he told me to wait and observe the leg for the next 4 weeks.

The days went by and I did not see any improvement in my son's condition…I was really anxious and thought that I should better take him to the hospital.

So today I took him to the hospital…the doctor examined him and made some tests…looked at me angrily and told me: your child is undernourished.

I was really embarrassed and could not believe that. With his insulting statement I felt he just erased all the effort and years I spent looking after my son. I told him that I only give him vegetables because I want him to get used to the healthy food and that I am trying to safe my child from being obese.

At that moment I thought the doctor was going to kill me…he quickly left the room and came back with two syringes…one filled with an orange substance and the other one was brown…he ordered me to hold my child and gave him the shots.

I saw a painful scream in my son's facial expression…but could not do anything…then the doctor wrote some prescription drugs…mainly multivitamins...and advised me to vary my son's diet more.

I was relieved…maybe the only thing that bothered me was the way my son treated me during this period of time…I had the feeling that he was suffering from a kind of depression…but I could not tell if he was living in pain or not.

He is my son and I am responsible to find the best care and comfort for him even if he acts that way…but that does not mean he should not look to me while I am talking…as he did today when I tried to ask for his health when we were in the microbus heading home…I felt he hated me for taking him to the doctor.
The last week he rarely responded whenever I asked him for something…this hurts Don.

Of course this may be connected with his recent illness…but he should know that I want him to be happy…I want him to run and play in the house…and I want him also to know that I will take him to the club as soon as he recovers insha2alla.

I just want Don to understand that I am doing the best for him…and that I love him very much…even if he is not my biological son.

I love you Don

الحيادى إعلان مدفوع الاجر

فى اعلان (زين) كان بيجى من فتره... و مش عارف ليه كان بيفرحنى و يحزنى فى نفس الوقت...بيفرحنى علشان بيحسسنى إن الحياه حلوه كيك و بالشيكولاته... و بيحزنى علشان بيفرحنى هوا

بيبدأ بصوت رجل يحكى عن احاسيسه عندما كان يسمع صوت محبوبته...ثم تبدأ الموسيقى الجميله التى تأخذك إلى عالم تانى...و يكمل الرجل فى حكايته عندما كان يكلم حبيبته الموزه عالموبايل وعندما يقضى وقت ممتع معها على الشاطئ و يركب معها عربيه بدون سقف فى يوم مشمس و عندما يقطع معها كيكه عيد الميلاد و عندما تزوجها و يظهر فى اخر مشهد و هو ممسك بالعصايه بتاعت الناس العمى و هى بتساعده على المشى فى حديقه و الاتنين فى وشهم باين انهم بيموتوا فى بعض و الحياه حلوه فشخ و الدنيا خريف و الجو ظريف و المفروض فى الاخر إن احنا نكتشف بقه إن اللى فات ده كله حصل معاه و هوه ما بيشوفش...و الدنيا زين و عالم جميل...مع تحيات زين للاتصالات
الله...اده...قصدى فين ده...كل حاجه فى الاعلان بيرفكت...الست بيرفكت...و الراجل اعمى و بيرفكت...و البيت اللى ساكنين فيه بيرفكت...و المناظر الطبيعيه بيرفكت...و اللبس بيرفكت...و الفرح بيرفكت...و الموسيقى بيرفكت...و العلاقه بيرفكت...و العربيه بيرفكت...و القصه بيرفكت...و الكيكه طعمها بيرفكت
انا كل لما اشوف الاعلان ده باحسد اللى بيمثلوا فيه...باحسدهم بجد...انا خايف لاحسن يكون حصلهم حاجه و الراجل جاله ورم خبيث فى عينيه او الست سقطت العيل او ماتت فى حادثه ميكروباص على طريق اسيوت الزراعى...اسيوت بالته مش بالطه لو سمحت...او طلقها او خلعته بعينيه... علشان انا الحسد بتاعى من النوع اللى بيشتغل بعد تمانيه و اربعين ساعه فقط
ليه كده...ليه بيعذبوا فينا...علشان همه...همه مين...همه اللى همه احنا...همه بقه عارفين اننا عاوزين نشوف حاجات زى دى...حاجات تبسط...حاجات تشرح القلب و تشيل الغم اللى على صدر الواحد من الهاياه الجاهيم اللى الواحد عايشها الوقتى...ما هو اسمه اعلان...و اللى بيعمل الاعلان ده اكيد قال للى نفذوا الاعلان إنه عاوز إن الناس تشوف مناظر حلوه...و قصه حلوه...من الاخر قصه و مناظر حلوين...انا عاوز الناس تشوف الحلم اللى نفسهم يعيشوه...بزمتك فى واحده قمر زى اللى طالعه فى الاعلان ده حاتعيش كبيرفكت وايف مع واحد زى اللى طلع فى الاعلان و اعمى...حيقول لى اه...و ليه لأ...هوه نادر بس فيه...ايوه موجود يا حبيبى...طب و كل حاجه حوليهم حتبقى تحفه كده...اه...طب ماشى خلاص...سبنى اعيش الاعلان...سيبنى اعيش و لو ثوانى سعيد

الاعلان ده بيفكرنى باعلان زمان بتاع شيكولاته (سنزى)...انا مش فاكره بس فاكر إنه كان بيخلينى ريلاكست خالص...الموسيقى كانت خرافه وهم فزيعه من اللى بتنوم مغنا طيزى...كان فيه واحده ست حياتها تحفه تورته...مش عارف برضو لابسه اخر شياكه ازاى و مش فاكر زى ما قولت فى تانى جمله هي كانت بتعمل ايه فى الاعلان...بس اللى لايمكن انساه ان كان فيه مشهد و هي بتقول فيه ان احلى حاجه فى حياتها لما تدخل محل جزم و تلاقى جزمه هاى هيلز مقاس خمسه و تلاتين أو حاجه زى كده...او و هى قاعده بتشجع فريق الكوره فى الاستاد اللى مليان ناس بس تحس إنه ما فيهوش غيرها...و بعدين اووف عالمشهد و هى سايقه عربيه برضو من غير سقف...مش عارف ايه حكايه العربيات اللى من غير سقف و الهوا بيطير شعرها و الايشارب اللى حطاه حولين رقبتها...و يا خرابى لما تيجى اخر النهار و تقعد فى بانيو مليان مايه سخنه...و يا سلام لو جيت و قعدت معاكى...اكيد حاروح اشترى شيكولاته سنزى مدام حياتى حاتبقى بيها كوول كده...و فعلا اشتريت الشيكولاته و لقيت إن طعمها عادى يعنى و ما فيش حاجه حصلت و حياتى زى ما هيه
ليه و مليون الف بليون ليه بتضحكوا عليه...ازاى بتخلوا اللى فى التلفزيون ده مش زى الهباب اللى انا عايش فيه...قال بتقول لى هو انت لسه ما شربتش من نيلها...لأ شربت و طعمه وحش...و طول ما الاعلان شغال و هى عماله تمشى فى مصر المتكمبره بالكمبيوتر مصممه تعلن عن الاوضه اللى انا قاعد فيها...طب ما انا قاعد فيها اشتريها منك ليه...و انتى بتبعيهالى ليه اصلا مادام دى ملكى...و الا دى مش بتاعتى و انا متهيألى و لازم اروح اشتريها...اده...عمرى ما شوفت ميدان التحرير بالشكل ده...و ايه الكوبرى ده...شوفته فين ده قبل كده...اده ده بيفكرنى بكبرى قصر النيل...و ايه الالوان دى اساسا...انا ماعرفش غير اللون الترابى و درجاته...اصل كل حاجه فى مصر لونها واحد...لونها تراب...العربيات...البيوت...الهوا...الناس اللى ماشيه فى الشارع...منين بقى جبتوا اللون الاحمر و الاخضر و الفشفشى...و قال جايبالى مصريين بيضحكوا طول النهار فى الاغنيه الاعلانيه...و عمالين يحضنوا بعض و يبوسوا فى بعض و ايه الجمال و الحب و الترابط ده...و عمالين يعزموا على بعض بالاكل و الشرب...طب ازاى جابوا الاكل ده كله و اسعار الحاجات غليت

يبقى انت اكيد فى مصر...و شوف بقه بعد صلاه العصر...ح****...و مش عاوز بقه اقعد اوصف الاغنيه الخياليتيه الاعلاناتيه دى بتاعت المغنى و عصابته اللى بيعلنولى عن منتج اسمه مي سر علشان الواحد بقى عنده ضغط و مش ناقص يجيله بواسير من كتر الحزق من الأهره اللى هوه فيها...و انا حقوم بقه...اوكيه...كفايانى فرجه على التلفزيون...و كفايه اعلانات...لاحسن انا حاسس إن ده اللى مشبعنى...زين عالم جميل

Somber Days

When I have something good happening in my life…something that makes me happy…I don't know why I always expect to experience something horrible coming soon...right after it…something that will make me sad…it is not the matter of me being pessimistic…it is how I now understand the process of my life…and come on , it is logic isn't it…for example if you have your birthday one day…the next day you likely may fail in your exam…or if you did not fail you will probably have a fight with a dear friend…or any bad thing might happen to you

When I look at major events in my life…I see how I was happy when I graduated from high school…and then I was sad when my grandfather died…and then I met my ex girlfriend…and then I lost my ex girlfriend…and then I hated my college…and then I found my passion in directing independent films…and then I had a terrible car accident…and so on…and elhamdullellah for the time being I am feeling all right…I mean nothing really disastrous happened in my life from a long time ago…masha2allah…you know when you feel stability in your life…I mean you see your life going in a monotonous fashion…what happened yesterday happens today…but unfortunately I am living in fear now…though I know I should live the momentum of joy rather than wasting the good time in deep thinking…but maybe because I am anticipating something dramatic that will/is going to/may occur in my life soon…I can't fully taste happiness…you know…life is not a fairy tail…life is not a Cinderella story…she meets her prince and have kids and live happily forever after…when you look at the philosophy of life you will see that it begins with something beautiful…the birth of you…and ends with something terrible…the death of you…and guess all the things that are going to happen in between
I was thinking about this issue while watching Iñárritu's
"21 Grams" with my dear friend F8 in the train…I will not talk about the movie because it is a fantastic movie with superb performances by Sean Penn, Naomi Watts and Benicio Del Toro...and has an important message that everyone should understand…but I somehow mediated in some images shown from time to time in the film that may seem unimportant to the viewer…maybe because this was my seventh time to watch this movie...and by the way I have to say that the editing style was not the usual way you see a movie…I mean you see random scenes…not put in a chronological or logical manner…the whole film is like a puzzle...you see a scene in the past…then one happening in the future…then one in the present…and so on…reminds me of "Memento" and "Run Lola Run"…and you get the full picture of the story at the end
So there was an image of birds flying at sunrise…and a scene showing an empty room that was a moment before filled with people partying…and a desert with a cloudy sky…and a scene of leaves falling from the sky at sunset that looks like the first scene of the birds flying but to the opposite direction…and an empty swimming pool in a rainy day…these images were shown at specific moments during the film…and they had symbolic meanings to me
Birds flying at sunrise is for me freedom, activity and joy in the beginning of life…and the empty room is for sure empty because when people finish the party they then go home…so it is the natural consequence of enjoying a part of your life…the party has to have an end…the self-satisfaction and the fulfillment of someone's dreams has an end when reaching his goals…and the desert with a cloudy sky is like the time I am living nowadays…the sun is shining…the weather is great…the landscape is beautiful…yet there are some clouds in the sky…and you don't know what is coming next…I am anticipating something...leaves falling from the tree at sunset is the dying process of any living being…it is sadness and grief…it is the change that has to occur in everyone's life…and finally the last scene in the movie which is an empty swimming pool…no water inside…it is like an empty body…a dead body…with no soul inside...and the rainy day is the hope…that we always try to believe in…the hope of a better tomorrow…the hope of the rain to fill the swimming pool with waterI recommend everyone to see this movie…not to know the cliché theme of 'hey dude…live your life to the fullest and enjoy every moment in it'…but to know that life is somehow a timeline of random chaotic events…they don’t have to have a meaning…but they sure have a motto…happiness comes after sadness…and sadness comes after happiness…and grief somehow overshadows joy...and we pass this around…to survive life and to understanding this paradox is a lot to cope with…and this is what I am trying to do right now

انتقام الفرافره

اول مره اضرب فيها حد فى حياتى كان من شهر ، و ما ادراك المتعه و ما بعد حدود النشوه اللى شعرت بيها لما بنى ادم حى بلحمه و دمه واقف ادامى و اضربه

الحكايه بدأت قبلها باسبوع ، و انا عارف انى ممكن اكون غلطان فى حاجات فيها بس كفايه انى استمتعت بتذوق شىء جديد زى إنى اضرب إنسان

كان فى من فتره حد ما اعرفوش بيكلمنى عالموبايل و لما ارد يقفل الخط فى وشى، و الموضوع ده بيتكرر اكتر من عشر مرات فى اليوم و على مدار اسابيع و كنت ناوى اروح ابلغ عن الرقم ده و يعرفولى مين الظريف اللى بيضيع وقته معايه

فى يوم كنت داخل السكشن لقيت الظريف بيكلمنى عالموبايل ، رديت قولت الو قفل فى وشى السكه كالعاده ، ففى واحد زميل ليه قال لى ابقى خاللى حد تانى يرد بدالك ، فلما رن الموبايل فى وسط الدرس خليت حد يرد عليه بس برضو قفل السكه فى وشه ، فقال لى ما تخلى بنت ترد عليه فى المره الجايه ، و انا طالع من السكشن و مزنوق مع الطلاب فى الترئه و رايحين نمضى فى دفتر الحضور الموبايل رن

بصيت حواليه على اى بنت ترد على الموبايل و اول بنت قابلتها قولتلها فى السريع إن فى نمره غريبه بتكلمنى و مش عارف هو مين فلو ما عندكيش مانع ممكن تردى بدالى يمكن يرد معاكى فقالت لى لأ أنا اسفه فقولتلها اوكيه ، فلقيت واحد جاى و بيقول لى حات انا ارد فاديتله الموبايل ، فرد فلقيته بيتكلم مع الحد الغريب فى الموبايل ، فأندهشت لإن اول مره بتاع الرقم الغريب ده يرد على حد ، و بعدين لقيت الحد ده بيقول للى بيكلمه فى الموبايل اهو ولد شاب خد كلمه ، فاخدت منه الموبايل و قولت الو ملقيتش حد ، فقولت له ده ما فيش حد بيرد ، فقال لى بغلاسه ايوه ما حدش رد اساسا من الاول لإنك مش راجل و مش قادر ترد على موبايلك و جاى تعاكس البنات و تحرجهم ، لما تبقى راجل ابقى جيب موبايل تعرف ترد عليه

بصيت للناس اللى حوليه لقيت كل الطلاب بيتفرجوا على الموقف ده و بما فيهم البنات اللى فى الدفعه و حسيت إن زميلى ده بيهزئنى ادام زمايلى التانيين وإنى نفسى اشتمه و اضربه

بس لقيته قال الكلمتين دول و مضى فى الدفتر و مشى ، جريت علشان ادور عليه ، بس اختفى

فضلت طول النهار دمى محروق ، و حاسس انى حاتخنق ، و إن كرامتى لأول مره تتمسح ادام الخلق على الارض ، ده لو كان قال لى الكلمتين دول فى ركن على الجنب فى ودانى من غير ما حد تانى يسمع كنت عادى حعديها ، حتى لو شتمنى باقذر الشتايم كنت ممكن اقول له الله يسامحك ، بس ادام زمايل الدفعه كلها ، و ادام البنات كمان ، و كمان ما اداليش فرصه انى ارد عليه و جرى زى ما عمل ، لأ ، و الف لا ، ده بالطريقه دى خلانى فرفور

لغايه بالليل و الموضوع ده شاغل دماغى ، مش عارف اعمل ايه ، اللى انا بس عارفه هو انى عاوز امرمت بيه الارض ، عاوز اديله بالجزمه على نفوخه ، عاوز اقتله و ادبحه ادام الناس كلها

قولت انا متحضر و حاخد الموضوع ده بالقانون ، و قولت لوالدى و لوالدتى عاللى حصل لى ، و قولت انى عاوز ابلغ بتوع الامن بتوع الكليه و اعمل محضر سب و قذف و اهانه ، و لو ما عرفتش اخد حقى حاروح اضرب الواد ده

والدى قعد يقول لى لأ و مش لأ ، و إنه حايتصرف و يعرف ناس و مش عارف ايه و حايكلمهم و حيعملوا فيه شكوى و إن الولد ده يعنى ما شتمنيش و انا مكبر الموضوع ليه كده و الكلام الفاضى بتاع الابهات اللى خايفين على عيالهم

والدى مش حاسس بالموقف اللى أنا كنت فيه ، ما عايشهوش زى ما عيشته علشان يعرف انا وقتها حسيت بـإيه

قولت له انا مش حارضى غير لو بتوع الامن جابوا الواد ده و خلوه يعتذر ليه و لازم ادام الدفعه كلها زى ما اهاننى ادامهم ، قال لى انا ما اضمنلكش إن ده يحصل ، و أنا برضو قولت لنفسى مين فى الدنيا يرضى يعتذر لحد ادام الناس كلها ، بس قولت لما اشوف السيد الوالد حايعمل ايه فى الموضوع

و فعلا كلم ناس ، و قال لى على حد و انه حيشوفلى الموضوع و حايخدلك حقك و رحت فعلا حكيت الموضوع للراجل الكبير بتاع الامن اللى فى الكليه ، و لقيته بيقول لى بس الموضوع فيه بنات ، و ممكن البنت دى تكون صاحبته او خطيبته ، و إنت ما كانش عندك حق تكلم البنت فى كذا و كذا ، و بعدين يا راجل دى مش شتيمه اوى و و و ، و حنبقى نشوف حنعمل ايه

شعرت فى اللحظه دى إن الدنيا اسودت فى وشى ، و إنى مش حاخد حاجه من الموضوع الفكسان ده ، بس قولت استنى ممكن يعملوا حاجه ، و عدى يوم و يومين و تلاته و كل يوم اشوف الواد فى وشى احس انى باتخنق و حاموت

المهم عدى اسبوع و ما فيش حاجه حصلت ، و لقيت إن احنا داخلين فى الفتره الجايه على امتحانات قولت بقه لازم اخد حقى بايدى ، حتى لو رفدونى و الا روحت فى ستين داهيه ، فى البلد دى ما حدش بياخد حقه غير بالقوه

و روحت لمدرب الجيم بتاعى اخد منه نصايح علشان اول مره بقى اضرب و قال لى على الخطوات ، و انى اديله فى بض*** فى الاول و بعدين اعمل كذا و كذا و كذا

و قولت ليلتها لكل الناس فى البيت انهم ما عملوش حاجه و انى حاروح اخد بتارى بقه و لقيت امى بتشجعنى و بتقول لى ايوه يابنى روح اضربه علشان تستريح بقه

استنيت انه يجى نفس اليوم اللى فى الاسبوع اللى هزئنى فيه و نكون فى نفس القاعه مع نفس الطلاب اللى بيحضروا ، و لما السكشن خلص ، و الناس مزنوقه فى نفس الترئه الضيقه ، استنيت لغايه لما البنت اياها مع البنات التانيه يكونوا موجودين ، و رحت للواد و قولت اديله فرصه يصلح غلطته و سألته هوه ليه يوميها رخم عليه بالطريقه اللى مش ظريفه دى ، فقال لى علشان انا استاهل و انى مش راجل اخلى بنات ترد على الموبايل بدالى ، فطلبت منه انه يعتذر

فرفض ، فقولت له : كده طب خد بقى

فكره انك تضرب حد فى وشه فكره مش بسيطه ، وش فيه عينين و بق و مراخير و ودان و عضم ، حتضرب فين بس و الا فين ، جالى احساس إن لما حاضربه قبضه ايديه حاتوجعنى او صوابع ايديه ممكن تتكسر

تذكرت فى اللحظه دى نصايح مدرب كمال الاجسام لما قال لى لما تيجى تضرب حد فى وشه تخيل إن الوش ده كيس رمل ، و فعلا روحت مدي للواد ده بوكس سريع جامد فى وشه وسط زهول الطلاب اللى كانوا موجودين

ستوب هنا ...ياااه عالاحساس الروعه ، احساس مدهش، خرافه انك تضرب حاجه حيه كده ادامك ، بالذات لما تكون متغاظ منه

الواد نفسه كان مزهول من المفاجأه ، و رجع للوراء بس انا كنت مخنوق منه موت لدرجه انى ما ادتلوش فرصه انه ياخد نفس حته و نزلت فيه ضرب بالبوكس فى كل حته فى وشه ، و كسرتله النضاره ، و لقيت الدم بتاعه فى ايديه ، و لما الواد وقع على الارض فضلت اديله برجلى بالشلاليت ، كنت خايف اديله فى بتاعه لاحسن يموت فيها و الا حاجه بس فى اوقات كنت بانسى او يمكن كنت باطنش و نسيت اللى حوليه و فضلت اضرب و اضرب و مستغرب الولد ما بيردش الضرب ليه ، و لقيت زمايله و صحابه بيحاولوا يفرقونى عنه ، و افتكرت برضو وقتها لما مدربى قال لى لما الناس تتدخل و تلاقى إن كله بقى طوخ فى مليج ، ركز فى التارجت بتاعك ، و الهدف بتاعى كان الواد ، و لقيت وقتها فعلا الناس بتضرب فى بعضيها مش عارف ليه ، منظر كان مضحك بصراحه ، اكن الطلاب كانت متعطشه لخناقه تضرب فيها ، و الدنيا بقت زحمه ، و لقيت اصدقائه بيمسكونى و واحد فيهم جاى من ورا و عمال يضربنى بالبوكس فى عينيه و ودانى ، و بعد لما بعدوا الواد اللى انا ضربته عنى ، اديتهم ايحاء بإن كل حاجه بقت تمام ، و إنى هديت ، و قوموا الواد المضروب من على الارض ، و اول ما قام روحت فجأه منقض عليه تانى و مديله بالبوكسات فى مراخيره و عينيه و كل وشه ، فالطلاب راحوا بعدنى عنه بالعافيه و جريوا بيه و مراخيره بتخر دم و خادوه بعيد مش عارف فين

احلى حاجه لما لقيت البنات بتتفرج على الخناقه ، حسيت انى جلادياتور ، و الحمد لله ما اتخدشتش اى خادشه ، و انا طالع من الكليه لقيت الطلاب بيجروا ورايه و بيسألونى هوه ايه اللى حصل ، و ان الواد يا حرام دشدشته ، و يا عينى كسرت نضارته ، و و احد قال لى ده احنا كده حانخاف منك ، يمكن لانى معروف عنى انى مسالم ، و عمرهم ما شافوا الوحشيه و البلطجه اللى انا ظهرت بيها دى

الحاجه الوحيده اللى انا كنت قلقان منها هى انهم يكونوا واقفين مستنيينى بره الكليه علشان يضربونى ، و كنت خايف برضو لحسن يكون جاب ناس تانيه من بره الكليه و يحصل لى حاجه جامده

و انا مروح للبيت شعرت بانتعاش ، كنت مبسوط جدا ، حسيت انى قوى ، و بالى استريح ، و اهلى لما عرفوا كنت حاسس انهم فخورين بيه ، بالرغم إن والدتى كانت فى غايه القلق من إن ممكن يحصل لى حاجه منه فى الايام اللى جايه ، اصل بصراحه لو كنت الولد و حصل لى اللى حصله لا يمكن كنت اسكت

و النهارده لقيت موضوع الخناقه انتشر فى الدفعه كلها ، و كل الناس بقت عارفه إن ولد شاب ضرب الواد ده ، بس مش عارفين السبب و عمالين يسألونى عن السبب اللى خلانى اضربه، و ماعداش يوم و لقيت الطلاب بيعملونى معامله تانيه خالص ، لقيتهم بيحترمونى جدا ، و لقيت ناس كانت زمان بتكلمنى بطريقه ، الوقتى بتكلمنى بطريقه تانيه خالص ، و ناس عاوزه تتقرب منى ، و ناس عاوزه تصاحبنى ، و الواد ما جاش لمده اسبوع الكليه ، وقولت ياسلام لو بس كنت ضربت حد فى اول سنه ليه فى الكليه

من يوميها و الواد ده لما يشوفنى بيتجنبنى ، و لو حايقعد فى المحاضره فى حته بيقعد فى ابعد حته عنى ، و ما يقدرش يبص فى عينيه ، و الحمد لله الموضوع ما تطورش و ما جابش ناس تضربنى و الا بلغ عنى و الا عمل لى محضر، و عرفت كمان انه كان معجب بالبنت اللى طلبت منها ترد على الموبايل، بس مش عارف ايه اللى ممكن يحصل لما نكبر و نقابل بعض يوم من الايام فى مجال العمل ، يا ترى حايكون رد فعله ايه

كنت زمان بكره العنف ، بس النهارده ابتديت اعشقه

Dress Rehearsal

Yesterday while walking down the street I suddenly saw the moon literally falling from the sky.
My heart was in my mouth and I froze. At that moment I fully expected to hear a loud bang when I realized it was just the moon's reflection in a window of a distant building.

دعوه للتعايش

فى الزمن ده ما اقدرش الوم البنت لو انحرفت

احداث الدكتور الصغير

اول ما الدكتور الصغير ما مضى فى دفتر الحضور الساعه تلاته لقى دكتوره صغيره واقفه مستنياه و هى بتبتسم و بتديله فايل سعاد و بتقول له إن الدكتوره اللى اكبر بتقول له يلف على كل مراكز الرعايات الحرجه علشان سعاد حالتها خطيره و محتاجه تتنقل حالا من المستشفى دى

الدكتور الصغير بصلها باهتمام و قالها :هممم... عالطول كده اول ما الواحد ما استلم ورديته؟...راحت الدكتوره الصغيره قافله عينيها و قايله له : أنا ما عنديش اى مانع الف معاك مع إن نوبتشيتى خلصت

الدكتور الصغير قال لها :لأ روحى انتى علشان تنامى و تستعدى لبكره و تكونى نشيطه فى يوم الإضراب...ضحكت الدكتوره الصغيره و قالت له: أنا مش مصريه...أنا سعوديه...أنا مامتى بس اللى مصريه...و بدأت الدكتوره الصغيره تشرح للدكتور الصغير تفاصيل حاله سعاد و هى عماله تقلب فى ورق فايلها و الدكتور الصغير مشغول البال فى التفكير عن معنى للجمله الاخيره التى قالتها

بدأ الدكتور الصغير رحله البحث عن سرير فاضى فى أى رعايه من رعايات المستشفيات اللى فى المنطقه كلها...كل ما يروح رعايه و يقابل الدكتور اللى اكبر و يقعد ساعه يشرح له عن حاله سعاد الحرجه يقوم يديله الدكتور اللى اكبر ظهره للترعه و يقول له: سورى...نو بيدز افيلا بول

بعد زياره خمس رعايات مختلفه...و قطع اكثر من عشره كيلومترات مهرولا على الطرقات...الدكتور الصغير زهق من تكرار نفس سيناريو الحوار الممل بينه و بين اى دكتور اللى اكبر بيقابله...فقرر ان يبدأ بالسؤال عن وجود سرير فاضى فى الرعايه قبل ان يذكر اى شىء عن سعاد...و كما كان يتوقع الدكتور الصغير...دائما تأتيه الاجابه الشهيره:سورى...نو بيدز افيلا بول...مع اختفاء كلمه سورى فى اول مقطع الجمله بين رعايه و اخرى...و معايشه الدكتور الصغير لاحداث مثيره فى كل قسم رعايه يزوره يتطلب طبع موسوعه كتب لشرحها

فى اخر قسم رعايه قال له الدكتور اللى اكبر: انت صعبان عليه يابنى...حاتلى نمره الدكتوره اللى اكبر بتاعتك و انا اكلمها...الحاله محتاج يتعمل لها سى فى بى و بوم تاخ شاك روث الخ الخ الخ... كلام لم و لن يفهمه الدكتور الصغير...و فعلا كلمها الدكتور اللى اكبر فى التليفون و بعد ان انتهت المشاورات قال للدكتور الصغير : شكل الدكتوره اللى اكبر بتاعتك دى جديده و مش فاهمه حاجه...و أنا ما حبتش اهزئها...روح أنا خلاص علمتها تعمل ايه لسعاد

خرج الدكتور الصغير من اخر قسم رعايه حرجه و نظر إلى السما و هو يشعر بنقطه عرق تحت طابقى التى شيرت و البالطو الابيض...تجرى من بطاطه فى طريقها إلى حافه بوكسره...و عرف ان عليه ان يصلى العصر قبل ما الراجل ما يدن...طب و سعاد؟

بعد ان صلى خرج الدكتور الصغير من المسجد يجرى إلى المستشفى التى ترقد فيها سعاد و قابل الدكتوره اللى اكبر و شرح لها الوضع فقالت له ان يذهب إلى مكان يبعد خمسه كيلومترات ليحضر قسطره لعمل سى فى بى الخ الخ الخ لسعاد...كما شرح لها الدكتور اللى اكبر زيها فى التليفون...فطلب منها الدكتور الصغير بأدب ان يذهب الدكتور الصغير الاخر اللى معاه فى النوبتشيه لعمل المشوار ده بدلا منه...فقالت له انها لمحت هذا الدكتور الصغير مره أو مرتين ثم اختفى فى ظروف غامضه

القى الدكتور الصغير نظره على سعاد التى كانت تهمهم بكلمات غير مفهومه و حولها اكثر من عشره سيدات و تلات رجاله...و اقتربت سيده منهم منتشر فى وشها الحزن و سألته: ها...لقيتوا سرير لوالدتى...انا بشتغل ممرضه

نظر الدكتور الصغير فى الارض ثم انطلق مسرعا لاحضار القسطره و عندما رجع و اعطاها للدكتوره اللى اكبر بتاعته قالت له : عاوزين نشوف بقى دكتور بيعرف يركب قسطره

ذهب الدكتور الصغير مع الدكتوره اللى اكبر بتاعته للقسم اللى جنب القسم بتاعهم علشان يستلفوا دكتور اللى اكبر اللى قالهم انه بيعرف يركب قسطره و عاوز يتطوع

اخذوا سعاد بسريرها اللى كان لازق فيه طابور مكون من اهلها إلى غرفه فاضيه...زعق الدكتور الصغير فى اهلها و طردهم بفخر بره الاوضه...وقفت بنت سعاد المشتبه فى انها ممرضه بجوار السرير و هى تقبض بيدها على دراع والدتها و باليد الاخرى تمسك برأس امها لتثبته على الوساده...و وقف الدكتور اللى اكبر المتطوع ينظر إلى شكل القسطره الغريب عليه...و وقفت الدكتوره اللى اكبر و هى حاطه ايديها فى جيوب البالطو...و وقف الدكتور الصغير يجهز ادوات التعقيم و يلبس الجلافز لا يدرى ما سيحدث بعد اربعه و عشرين ثانيه

بعد اربعه و عشرين ثانيه راح الدكتور اللى اكبر المتطوع مطلع شكل اشبه بالسيخ عن الخازوق من الكيس المعقم و دبه زى السكينه فى رقبه سعاد التى صرخت صرخه مدويه و بنتها تنظر الى الناحيه الاخرى حتى لا ترى هذا المشهد البديع...وسعت عدسه عينى الدكتوره اللى اكبر و هى مزهوله من نافوره الدماء التى انفجرت من رقبه الضحيه...و اختار الدكتور الصغير ان يمسك بقطنه كبيره و يضغط على الكسر اللى حصل فى ماسوره دم سعاد على ان يجرى ليستفرغ فى حمام حيوانات المستشفى

فضل الدكتور اللى اكبر المتطوع يدب بالسيخ فى رقبه الست ثم يطلعه ثم يدبه مره اخرى ثم يطلعه و هى عماله تصوت : رقبتى رقبتى...حتقتلونى...حتموتونى...و فضل الصوريصار الصغنون ماشى على سور السرير العظيم...و فضلت الدكتوره اللى اكبر حاطه ايديها فى جيوبها علشان تدفيهم كويس من الحر و اوعى تغمض عينيك...و فضل الدكتور الصغير يشر عرق من تحت بطاطه و هو يفكر جديا فى الرحيل اسوا بالدكتور الصغير الاخر المفقود حتى لا يرى السلك بتاع القسطره و هوه بيمر من فتحه فى رقبه سعاد علشان يوصل قلبها

اقنع الدكتور اللى اكبر المتطوع الحاضرين بنجاح عمل القسطره بعد عده محاولات فاشله اسفرت عن تهتك رقبه سعاد سابقا...و وضع الدكتور الصغير بلاستر على الجرح وهو لا يزال بعيد كل البعد عن فهم مخذى ما عمله...و اخذت الحاشيه سعاد إلى غرفه المرضى مره اخرى تمشى ورائهم الدكتوره اللى اكبر بتاعت القسم و هى تضع يد واحده فقط فى جيب البالطو لانها كانت تحمل فايل سعاد فى يدها الاخرى

ذهب الدكتور الصغير ليصلى المغرب...ثم انطلق الى الجوله الثانيه من ماراثون البحث عن مكان فى اقسام رعايه البلد و بعد ساعات وجد مكان و لكن بأجر...دخول سعاد بألف جنيه بس...و كل يوم بقه حسب التكاليف...و اهل سعاد غلابه

تكلم الدكتور الصغير مع كل المسئولين اللى مش مسئولين عن ايجاد حل لهذه المشكله أو ايجاد طريقه لدخول سعاد اى رعايه من اللى بأجر... بس على نفقه المستشفى الحكومى

الدكتور الصغير جاله احباط و رجع القسم بعد فشل كل المحاولات ليبث البشرى الساره للدكتوره اللى اكبر و لأهل سعاد...و طول ما هو ماشى فى الطرقه عمال ينادى على زميله الدكتور الصغير المختفى...و بعد ما تعب دخل عنبر الرجال المرضى علشان يقيسلهم روتينيا الضغط بجهاز الضغط اللى بقاله تلات سنين مش بيشتغل و لسه المستشفى ما عملتش الجمعيه علشان يشتروا واحد بيشتغل

فجأه سمع الدكتور الصغير صويت و صريخ و عويل و يالاهويتى و يا خراب بيتك الخ الخ الخ...و جرى لمصدر الصوت اللى كان عنبر الستات و اللى كانت راقده فيه سعاد و من حولها اهلها بيلطموا و بيشقوا الجلاليب السوده

الدكتوره اللى اكبر كانت حاطه صوابع ايديها على رقبه سعاد بتتحقق إن كانت سعاد ماتت و الا لسه...و اتنين ستات منقبات راكبين على السرير ممسكين بمصاحف مصرين إن والدتهم تقول الشهاده: اتشهدى يامه...اتشهدى يامه...و الدكتور الصغير ينظر إلى سعاد التى كانت فاتحه عينيها للآخر و تحرك رأسها
إلى اليمين ثم إلى الشمال فى حركات منتظمه و تصدر صوت اكن واحد بيشرأ او بيغرق و لسانها متدلدل على كورنر بقها اليمين...الدكتوره اللى اكبر اديتلها مساج استرخائى خفيف على صدرها و دلكت منطقه قلبها اللى كان مات و طلبت من الدكتور الصغير انه يروح يجيب امبوله مش عارف ايه

جرى الدكتور الصغير بأمبوله مش عارف ايه و رجع لقى اهل سعاد بيجروا بسعاد و هى مقتوله على السرير خارج المستشفى و الدكتوره اللى اكبر جايبه واحد بتاع قانون كتب جمله و خلى بنت سعاد الباكيه تمضى عليها...و بنت سعاد بتسأل الدكتوره اللى اكبر : يعنى هى ماتت ؟

و الدكتوره اللى اكبر بترتعش قالت لها بعد فتره صمت رهيب: لأ...على فكره هى لسه عايشه

و بعدين بتاع القانون زود جملتين بعد ما بنت سعاد ما مشيت و وراها التلات رجاله و الستات بيكسروا فى ممتلكات المستشفى و بيسبوا الكل و بيقولوا : الله يخرب بيوتكوووووووووو...قتلتوها يا ولاد الكلب

بعد ما مشيوا...و العيانين التانيين ما خافوا و استخبوا تحت بطاطينهم من ملك الموت اللى كان من شويه فى اوضتهم...الدكتور الصغير وقف بجانب الدكتوره اللى اكبر فى غرفه الدكاتره و هى بتقهقه مع زميلتها و بتقولها فى قاعده سمر: كل ليله جوزى يقول لى ما تشربيش قهوه بالليل علشان نعرف ننام

الساعه العاشره مساء...نوبتشيه الدكتور الصغير خلصت...ذهب مهموما ليمضى انصراف... فوجد الدكتور الصغير زميله...فسأله اين ذهب...فقال له انه كان بياكل و بعدين صلى العصر و بعدين صلى المغرب و بعدين راح صلى العشا... و وهوه طالع سمع صويت خاف لاحسن يكون حد من العيانين مات فراح يستخبى علشان هوه ما بيحبش يشوف المناظر دى علشان ما يتعقدش و هوه لسه دكتور صغير

ركب الدكتور الصغير المنهك الميكروباص المزدحم و هو كان يتمنى ان يركب فى هذه اللحظه من التعب تاكسى أو عربيته الخاصه بس للأسف مش حايعرف غير بعد ما يكون قطع الخلف خالص علشان بياخد دالوقتى فى الشهر متين جنيه مره واحده...و نظر من شباك الميكروباص ليشاهد عساكر الشرطه و همه واقفين مترصصين على جانبى الشارع...يفصل بين عسكرى و عسكرى متر...زى قطع الدومينو... مستعدين ليوم الاضراب...و افتكر وقتها انه نسى يسأل الدكتوره اللى اكبر بتاعته ليه ما كلمتش الدكتور الكبير اللى اكبر منها...و ليه كذا و ليه كذا كذا و ليه كذا كذا كذا...و افتكركمان وقتها فيلم الرعب فاينل داستينيشان...و إن كل حاجه مترتبه من الأول انها تمشى بطريقه مخططه و بتسلسل معين...و انه كان بس ترس من تروس احداث هذا اليوم

طريقه تـ حمير البطاطس

المقادير
واحد بطاطس
زيت
ميه

الادوات
قشاره
حلله
سكينه
بوتاجاز
نار

الوقت

فى اى وقتطريقه التحضير

اولا: اشترى واحد بطاطس

ثانيا: اغسل البطاطسايه من الطين ثالثا: قشر البطاطسايه بالقشاره رابعا: اقطع البطاطسايه بالسكينه إلى نصفين خامسا: كل نصف بطاطسايه اقطعه بالسكينه إلى ثلاثه اقسامسادسا: بالسكينه كل قسم اقطعه مطاول سابعا: حط زيت فى حلله ثامنا: حط الحلله المليئه بالزيت على شعله البوتاجاز
تاسعا: ولع نار تحت الحلله المليئه بالزيت عاشرا: الحلله المليئه بالزيت اتركها فوق النار حتى يقدح الزيت
حداشرا: ارمى فى الزيت القادح البطاطس اتناشرا: انتظر البطاطس حتى تتحمر تلاتاشرا: البطاطس لما لونها يبقى ذهبى مائل إلى البنى شيلها من الزيت اربعتاشرا: كل البطاطس المتحمره ملحوظه:يجب عمل بروفات لتحمير بطاطس قبل تحمير البطاطس الفعلى و بالهنا و الشفا

Eggs of Ann

انت ولد شاب و عندك مدونه اسمها ايجيبت طظ و بقالك سنتين بتكتـءـب فيها و بعدين بطلت تكتــءـب فيها و الوقتى عاوز ترجع تكتـءـب فيها تانى و ترد على التعليقات اللى بتتكتـءـبلك و ما تبقاش العنوان

2 YEARS EGYPTOZ

ANHEDONIA

انا مش عارف اقول ايه
انا حصل لى حاجه غريبه جدا حاحاول اشرحها
بدأ من خمس او ست شهور لما واحده واحده ابتدى يجيلى شعور جديد بإن الدنيا بقت كتير اوى عليه
كتير بمعنى بقت معقده...بقت متشابكه اكتر من اللازم...و بقيت مش عارف انا فين و الا عارف انا بعمل ايه

بقيت مش عارف استمتع بالحاجات اللى انا كنت باستمتع بيها طول عمرى...جالى فتور فى كل شىء...مش قادر اتفرج على فيلم على بعضه...و الا اسمع اغنيه...و الا اقرأ حاجه...و الا اكتب فى البلوج بتاعى حتى...لما باخرج مع صحابى و واحد يقعد يتكلم معايه باسرح و ما بقيتش مركز و الا مهتم فى اللى بيقوله...الاكل حتى بقى كله طعم العدس

طول عمرى كنت باتفرج على البنى ادمين اللى حوليه و همه منغمسين اوى فى الدنيا...منشغلين اوى فى احوالهم و مشاكلهم و مشاغلهم اليوميه

و ده الطبيعى...و انا كنت واحد منهم...كنت زمان باروح الحضانه و بعدين المدرسه و بعدين الجامعه و بعدين اشتغل و كان ليه طموحات و احلام زى كل واحد فينا...و كل مرحله من حياتى كانت ليها الامور اللى تكفى و تخلى الواحد يقعد مشغول بالدنيا بجد...و بالطريقه دى يبقى محصن من اللى حصل لى حاليا

اللى حصل لى جه لما كل الظروف دى اختفت...او لما بقيت فاضى...فى فراغ تام...عاطل ممكن نقول...مش مرتبط بشىء...او بشخص...او بعيله...او باولاد....او باصدقاء...و فعلا مش عارف انا عاوز اعمل ايه و ليه

ممكن اعرف انا باعمل ايه...مش عارف...بالرغم من انى شاب بس حاسس انى عندى سبعين سنه...حاسس انى قربت اموت...حاسس ان حياتى كلها عرفت اختصرها فى كلمتين...حياه و خلاص

من زمان و انا خايف على نفسى انى اتجنن...يحصل لى اختلال عقلى من كتر التفكير فى حاجات كتيره...من كتر الفلسفه و التحليل فى اشياء عديده...من كتر انغماسى فى امور صعبه المفروض مافكرش فيها

البلوج بصراحه ساعدنى انى اطلع جزء بسيط من مخزون داخلى جوايه...خفف عنى حمل كان جوه عقلى من زمان...بس عارف لما الواحد يكون عاوز يتكلم عن حاجات كتير و مش عارف...اول لما الحاجات بقت كتير اوى و الناس بقت كتير اوى و الكلام بقى كتير اوى...انا جالى اختناق...او بالظبط اكن الدنيا عباره عن صوت رفيع مزعج عمال يرن فى ودنى تييت

طب الكلام بقوله ليه...بلاش ليه...بقوله لمين...كنت بقول له لنفسى...طب ما انا عارف اللى عاوز اقول له اقول له لنفسى تانى ليه

عندى صديق عزيز اسمه ميكو...كنت انا و ميكو ما نشوفش بعض لفترات طويله و بعدين نقعد مع بعض فى النادى او فى اى حته و نقعد ندردش مع بعض...نتكلم فى امور مختلفه فى الحياه...بالرغم من انى انا و ميكو مختلفين عن بعض فى حاجات كبيره اوى...و اكبر اختلاف إن ميكو انسان طبيعى...انسان عادى...و انا باحسده انه عادى...ما شاء الله ما وصلش للحاله اللى انا فيها دى...لإنه بيفكر و بيتفكر بحدود...و بعدها يرجع لطبيعه الحياه

اما انا...فأنا عندى شغف شديد بمعرفه فلسفه الحياه و انا عايش ليه و علشان ايه و باحفر عميق اوى لتحت لغايه لما وصلت للى انا فيه دالوقتى...و حياتى بقت فيلم هندى

داوشه...دى الكلمه اللى انا عاوز اوصف بيها حالى...ممكن اكون فعلا خرفت و انا مش عارف...هوه فيه ايه

فى اوقات بابكى من غير سبب

ساعات باحلم انى عاوز اقفل عليه الاوضه و اقعد اصلى و اقرأ قرآن لغايه ماموت علشان ما احسش بطول السنين اللى الواحد ممكن لسه يعيشها...نفسى اعيش بقى الحياه الحقيقيه اللى فى الآخره

ما تتخيلش كان قد ايه صعب عليه اكتب الكلمتين الفارغين التافهين اللى فوق دول و انشرهم على البلوج من كتر الملل اللى انا فيه

زهقت من الحياه...انا مش مكتئب و الا مبسوط...انا بس زهقت...تعبت...ما الكلام اللى بانقوله بانعيده و نزيده...و الايام بتعدى و ناس بتموت و ناس بتتولد...و بعدين



الحمد لله على كل شىء

ادعوا لى