فرحموت

واقفين بعد الامتحانات اول امبارح و بنراجع اجابات الاسئله...و بعدين كنت باصور احمد و شادى و عمر بالموبايل...راح موبايل عمر رن...عمر رد... بعدين وشه فجأه اتغير بطريقه غريبه...و بعدين هبه و امينه جم و قالوله فيه ايه...و بعدين الموبايل الشحن خلص...و بعدين عمر قال انا ما عرفتش اسمع بس قالولى لازم اجى بسرعه حالا...و بعدين عمر فتح الموبايل بسرعه تانى علشان يقرا النمره الغريبه اللى اتصلت بيه...و هبه كانت واقفه بالموبايل بتاعها علشان تتصل بالرقم اول ما عمر يقراه...و بعدين عمر بدأ يقرا صفر واحد صفر...تلاته خمسه...و بعدين الموبايل فصل تانى...و بعدين غيروا شرائح الموبايل...و بعدين عمر خد موبايل هبه و جرى بيه لحته يعرف يسمع فيها كويس و هو قلقان...و بعدين هبه و امينه و شادى و احمد جريوا وراه...انا كنت بامشى وراهم لأنى حاسيت خلاص ممكن يكون حصل ايه...و علشان كده برضو قلت لامينه و هيه بتجرى وراه انها تسيبه الوقتى احسن بس هى رفضت...و بعدين لقيتهم بعيد واقفين كلهم حولين عمر و هو بيتكلم فى الموبايل...و بعدين لقيت عمر و شادى و احمد بيجروا بره الكليه...و لقيت امينه حطه ايديها على بقها و هبه بتجرى رايحه لزمايلها...سألت امينه هو ايه اللى حصل...قالت لى والد عمر تعيش انت

ده فعلا اللى كنت حاسس بيه...انا قولت اكيد فى حد من عيلته مات و الا حاجه...بس مش كنت متخيل بصراحه انه يكون والد عمر...نسيت الامتحانات و نسيت اللى عملته فيه و رجعت البيت و دخلت الاوضه و فضلت قاعد على كرسى المكتب و باصص فى الحيطه البيضه اللى ادامى...قعدت فعلا ساعه ما بقولش حاجه...صمت تام...انا ما كنتش بافكر فى موضوع والد عمر...انا ما كنتش بافكر فى حاجه خالص...يمكن بافكر فى حاجه عبيطه زى طب حايعمل ايه فى الامتحانين اللى فضلين لسه...او فتحت الصور اللى متسجله فى الموبايل اللى صورتها لعمر قبل ما يتلقى خبر الوفاه بدقيقه...و بصيت على وشه...كان شكله قلقان...كان شكله اكن وشه الباطنى حاسس إن فى حاجه وحشه حاتحصل بس عقله الواقعى لسه ما يعرفش... بس بعد ساعه الصمت دى بدأت افكر فى ابويه...حاطيت نفسى مكان عمر...و ابتديت افكر فى اللى حصل الصبح بعد الامتحانات...و إن لو كنت مكان عمر ما كنتش حاحب اللى زمايلى عملوه مع عمر...انهم يفضلوا لازقين معايه كده فى لحظه حرجه جدا زى دى...لحظه ببقى عاوز ابقى فيها لوحدى...همه اكيد بيعملوا ده من حسن نيه...اكيد عاوزين يبقوا قريبين من عمر فى وقت عصيب زى ده...وقت يمكن يبقى محتاج فيه لمساعده...بس بصراحه البنات كانت مزوداها حبتين...و كبرت الموضوع كمان لما واحده قالت يساتر يارب و قال ايه هى مصدومه...و واحده تانيه تحط ايديها الاتنين على خدها و انها يعنى قال ايه ملكومه...كل ده بيعمل دراما زياده عن الدراما اللى اساسا موجوده من خبر زى وفاه اب زميل لينا...و بالذات فى وقت الواحد ما يبقاش متوقعه...مش عارف اللى كلم عمر ده مين و كلمه فى الوقت ده ليه...يمكن والده توفى الصبح و همه استنوا لغايه لما خلص امتحان و بعدين كلموه علشان بقه موضوع التغسيل و الدفن و كده...بس برضو مش عارف ليه السيناريو و الحوار اللى حصل فى الكليه اول امبارح كان إلى حد ما بره خيال الواقع

بص انا مش عارف اوصفه ازاى بس عارف لما تكون واقف فى مشكله و مش عارف تتصرف ازاى...اهو انا كنت واقف ادام عمر و عينه جت فى عينى و ماكنتش عارف اتصرف ازاى...جالى برود مفاجىء...اصل عمر من اعز اصدقائى...و اول مره اتحط فى موقف صعب زى ده...و الناس اللى كانوا واقفين حولينا فى الكليه قلبوا المشهد و كانوا عاملين زى عصابه او قبيله غريبه نزلت فجأه بالبراشوت و التفت حول عمر و خطفته...كان نفسى اشارك و لو بشىء فى الموقف ده...او كان نفسى ما ابقاش موجود خالص فى اللحظه اللى عمر بيتلقى فيها خبر وفاه والده على الموبايل

انا استغربت اد ايه عمر كان متماسك لحظتها...مسك نفسه عالاخر...يمكن ما حبش يعيط او يورى نرفزه او حزن شديد علشان البنات كانوا حولينا...و يمكن علشان الدنيا كانت مقلوبه اساسا فى الكليه بعد الامتحان و منظره بقه ادام الطلبه...مش عارف...و ساعات بتخيل انه عرف خبر الوفاه من اول التليفون و عمل كل موضوع ان الشحن فصل او انه عاوز يعرف حصل ايه و انه جرى بعيد و كده علشان يفلت من زمايله...او من البنات لحظتها...انا عارف ان هبه معجبه بيه بس برضو ماكنش لازم الاوفر ريئاكشن اللى هى عملته لما عرفت الخبر و قال ايه هى اكتر واحده قلقانه و خايفه عليه...و بعدين هبه انت مجنونه...كنت بتجرى ورا شادى و احمد و عمر بره الكليه ليه...اوعى تكونى فكرتى انك عاوزه تروحى معاهم البيت...كويس انك مسكتى نفسك و على باب الكليه رجعتى لجوه تانى

فى نقطه فى رد الفعل عند وفاه اى شخص مش فاهمها...ليه الناس متخيله انهم لما يلزقوا فى واحد يوم وفاه شخص عزيز عليه إن ده من الواجب و كده...ايه الفايده اللى حاترجع على الواحد لما كل صحابه يملوا البيت يوم وفاه الاب...و الموقف اكيد حايبقى اصعب لو وفاه الام...حايحسنوا ايه...حايغيروا فى ايه...هل عمر مثلا حايبقى احسن...حزنه حايقل لما صحابه يبقوا حوليه مع اهله و اقاربه...هل حاينسى يعنى ان والده توفى...هل وجود صحابه معناه يعنى انك يا عمر لو محتاج اى حاجه او اى مساعده احنا جنبك اهو...انت مش لوحدك...و احنا زعلانين عليك...انا اعرف اه إن الواحد يحب إن الناس تبقى حوليه و معاه فى الفرح...بس ما كنتش اعرف إن الواحد يحب الناس تبقى حوليه فى الحزن

انا يمكن غريب فى النقطه دى بس انا بصراحه لو والدى توفى حابقى مش عاوز اشوف حد خالص...على الاقل الناس تسيبنى فى حالى اسبوع و الا اتنين و بعدين تيجى تعزينى...مش تيجيلى ليلتها عالطول...المفروض دى ظروف خاصه...و وقت خصوصى جدا بالنسبه لى...وقت باعيد فيه كل اوراقى و بخطط حياتى من اول و جديد...يا اخى ده اكنى راجع بعد يوم طويل من الشغل و العمل و عاوز اروح البيت و اخد دوش و استريح و انام ...ادخل البيت الاقى كل صحابى و معارفى و اللى اعرفه و اللى ما اعرفوش جايين يزورونى و انا مش قادر اقول لهم اطلعوا بره...انا بصراحه مش عاوز حد يعزينى خالص لإن موضوع حد يعزينى ده بيضايقنى اكتر من انه بيهون عليه...و بعدين انا ما بحبش الناس تشوفنى فى اضعف حالاتى...و انا حزين...او و انا ببكى...بالذات صحابى...و بالذات اقرب صاحب لى...قال الوقتى يعنى فاكر إن لما والدى يموت حابقى متماسك برضو...بس فى نفس الوقت عارف إن لما الموضوع بيبقى جد و الواحد يبقى فعليا فى الموقف ده الواحد بيتصرف من غير ما يدرى...و أنا خايف من رد فعلى

تخيلت عمر فى اليوم ده...يا ترى مين اللى حايهتم بعمل تغسيل لباباه...مين اللى حايهتم بعمليه الدفن...فين و ازاى و امتى...و مين اللى حايهتم يعمل اعلان فى الجرنال...و مين اللى حايهتم باقامه العزاء...و و و

كل ده لازم يحصل حالا و الوقتى و فورا و بسرعه فى وقت واحد و يوم واحد و الواحد اساسا بيكون مش طايق يعمل حاجه و الا يشوف حاجه و الا يفكر فى حاجه بس نقول ايه بقى ...التقاليد و العادات و المجتمع بيكون مستنيين من ان كل ده يتعمل

تخيلت عمر و هو قاعد مع المحامى و بيتكلموا فى وصيه ابوه...تخيلتهم و همه بيتكلموا عن توزيع الميراث...تخيلت إن فى حاجات كتيره اوى عمر لازم لسه يعملها بخصوص والده...من ورق و اصولات و فواتير...و و و... و حاجات اكتر لازم يخلصها علشان قصه كتاب حياه ابو عمر تنتهى

عمر بقى خلاص من النهارده راجل البيت...المفروض عليه ياخد باله من امه و اخته و اخوه الصغير...و من نفسه و حياته و شغله كمان

مش عارف حاعمل ايه لو والدى توفى...و خاصه انى وحيد...يعنى ما فيش اخت حاتطبطب عليه...أو اخ يحضنى...مافيش حد تانى فعلا حايكون فى حزن شديد زى اللى حاكون فيه...المصيبه حاتبقى مصيبتى انا بس...مصيبتى لوحدى...لإنه ابويه انا بس

والدى حاليا فوق الستين...و انا عارف إن اكيد حايجى يوم و يموت فيه...و فرصه الوفاه بيبقى فى العمر ده تقريبا...يعنى ابو عمر كان فى الخمسينات...فمابالى بقى و انا ابويه فى الستينات...قليل اوى لو حد فى مصر عدى السبعين...و اقل لو عدى التمانين...يعنى السنين اللى فاضله خلاص...و انا عارف إنى ممكن اموت قبل بابايه...بس اتمنى إن والدى يعيش لغايه لما يشوفنى باتجوز...و انا عارف إن وقتها حاقول اتمنى إن والدى يعيش لغايه لما يشوف احفاده...المشكله فعلا إن والدى اتجوز متأخر...فلما اتولدت كان هو اولردى كبير فى السن...و بالرغم من إن ايامى فى الطفوله كانت إلى حد ما سعيده...إلا إن لما كنت فى مرحله المراهقه بدأت المأساه...بانت اوى مشكله فارق السن بينى و بين والدى...و بقى واضح انه ما بيفهمنيش...و مش حاسس بيه...و عاوزنى اعمل اللى فى دماغه...و راسه بقت نشفه اوى...و صعب اوى اوى انه يغير رأيه فى حاجه...انا بتكلم بمفهوم العصر الحديث...و هو لسه بيتكلم فى الماضى...فى لحظات كده بنكون متفاهمين جدا و وقتها ببقى فى قمه السعاده...بس الاوقات دى للاسف قليله اوى...معظم الوقت خناقات و مشاحنات و زعيق و نرفزه...خساره بجد...كان نفسى والدى كان اتجوز بدرى شويه علشان اعيش معاه اكتر...او حتى لو ما عيشناش مع بعض فى الحياه دى كتير...الوقت القصير اللى احنا عايشين فيه مع بعض نكون متفاهمين فيه...و علشان كده يمكن يكون ده سبب عقدتى انى عاوز اسرع فى مسأله الجواز...بالرغم إن سنى صغير لسه إلا إنى عاوز اتجوز بدرى علشان ما يحصلش اللى حصل مع والدى...علشان اعرف افرح بولادى و ولاد ولادى إن شاء الله

اللى والده بيتوفى و هو صغير بيكبر على نمط و اسلوب حياه معين...فلما يوصل إلى سن الشباب بيبقى خلاص اتعود على طريقه حياه معينه من غير الاب...و اللى والده بيتوفى و هوه كبير بيبقى خلاص عايش حياه مستقله مستقره و مش حايحصل تغيير جذرى فى حياته...بس اللى فى شبابه و لسه ما اشتغلش و الا اتجوز و الا استقر بحياته و الا استقل من اسرته و معتمد اعتماد شبه كامل على والده حاتبقى كارثه لو والده توفى...يا ترى المفروض يعمل ايه...يعيش ازاى...حايبقى من غير حد...وحيد فى الدنيا...انا فى الوضع الصعب ده...ناس تقول إن الاصحاب و الاقارب حايهونوا عليك...اصحاب...فين الاصحاب دول...اقارب...هو فين الاقارب دول...ما حدش بقى بيسأل على حد فى الزمن ده...كله بيقول نفسى نفسى...و الصحاب مش زى الاخوات برضو...و بعدين كله منظره و خلاص...تمثيل و السلام

انا اكتشفت إنى ما اعرفش حاجه فى الحياه الوقتى...و الحياه فى مصر صعبه و معقده...بالرغم من إنى فى العشرينات إلا انى حاسس انى بيبى و ماما و بابا بياخدوا بالهم منى...يعنى لو بابا مات مش عارف اعمل ايه...فى ايه ليه علشان ايه...من اكبر الامور لاصغرها...ادفع ايجار الشقه...اجيب امبوبه البوتاجاز ...اصلح الغساله...النور...فاتوره التليفون...انا حتى مش عارف اقول الحاجات كلها اللى مرتكزه عليها حياتنا فى مصر و اللى بابا بيعملها لنا...يعنى انا سمعت عن ضرايب...و مش عارف ايه بنوك و رصيد و دفتر توفير و حاجات انا مافهمش فيها...حتى لو جيت بعد كده اتجوز مش عارف حاعمل ايه...مين المفروض اللى حايجيبلى الشقه...او يشترى لى العربيه...بابا بيعمل لى كل حاجه...بالطريقه دى لو والدى مات حياتى حاتنقلب رأسا على عقب

علشان كده نفسى اعيش مع بابا اكتر وقت ممكن...اعيش معاه لغايه الشبع...للاسف ما باشوفش بابا غير اسبوع او اسبوعين فى السنه...هو مسافر دوله عربيه من زمان علشان الدنيا بقت غاليه هنا و كمان هو طلع من زمان عالمعاش و علشان يعيشنى انا و امى حياه كريمه...بس الغريبه انه بالرغم من انه لسه عايش انا مش عايش معاه خالص...اكنه مات من زمان...يبقى معناه ايه بقى اللى هو بيعملهلنا...حتى الاسبوعين اللى بينزل فيهم مصر بتبقى مضغوطه فى نظام تلبيه طلبات علشان يأمنى مستقبلى التعليمى و المهنى...علاقتنا بقت عامله زى بيزنيس...هوه مره قالهالى ...قال لى انت يا ابنى مشروع لازم انجحه...مشروع مرسوم بالورقه و القلم...طب يا بابا انا عاوز نتكلم مع بعض شويه فى حاجات تانيه...ما فيش وقت يابنى...لازم تعمل كذا...و بعدين نعمل كذا...و بكره بقه تشوف لى الموضوع الفلانى...و تروح عند ده تسألنى عن كذا...و عاوزك تبعت لى ده علشان ده لازم يخلص قبل ما سافر...و تشترى كذا...الخ الخ الخ

يا رب تطول فى عمر ابويه و امى و عمرى و تخلينى اعيش سعيد معاهم

احمد كلمنى و قال لى عزاء والد عمر بالليل بعد صلاه المغرب...اممم...ده أنا مش قادر ابص فى عينك يا عمر...لبست البدله و وقفت ادام المرايه اعدل الكارفته و بعدين لقيت إن وشى مش حزين...انا رايح عزا يا اخى...كشر شويه...و فضلت اكتر من ربع ساعه اجرب تعبيرات وش اقابل بيها عمر فى العزا...لغايه لما استقريت على بوز و تكشيره معينه...و بعدين و انا فى الميكروباص عمال افكر حاقول ايه...حاسلم ازاى...اقول البقاء لله...و الا اقول البقيه فى حياتك...و الا ايه بالظبط...ما حدش علمنى اعمل ايه فى الموقف ده...طب اسلم و ادخل اقعد...هل اسلم تانى و انا خارج...انا متلخبط

و وصلت للجامع...و فضلت عشر دقايق مش قادر ادخل...و بعدين ضغط على نفسى و حضرت تكشيره الوش و تأكدت من اسم والد عمر لاحسن ادخل عزا غلط و بعدين...و بعدين بصيت على الارض و انا ماشى باتجاه صف من البشر واقفيين على جنب بيتلقوا العزاء...و سلمت على الاولانى و التانى و اللى بعده و اللى بعده و انا بقول البقاء لله البقاء لله بصوت يادوب مسموع و مش سامع اساسا همه بيقولولى ايه لغايه ما فجأه لقيت عمر فى وشى...عينى جت فى عينيه...سلمت عليه و لسه حاقول البقاء لله لقيته راح حاضنى جامد و فضل حاضنى كده و انا مش متخيل الموقف لاكتر من دقيقه...اكنه كان محتاج الحضن ده اوى...و انا الدموع ابتدت تتجمع فى عينيه...موقف رهيب بصراحه

و بعدين دخلت جوه قعدت...و الشيخ كان بيقرأ القرآن...و الناس كلها قاعده ساكته...و دمعه وقعت من عينيه من جو القاعه المميت...و بالرغم من انى ما اعرفش والد عمر...إلا انى حزنت حزن ما كنتش متخيل انى احزنه...بالذات لما اتفرجت على عمر و ايديه بترتعش و هو عمال بيتلقى العزاء من الناس اللى داخلين القاعه...و قولت اكيد حايجى اليوم و اقف الوقفه دى...و بصيت لقيت عمر راح سايب الصف و جه قعد جنبى و قال لى...قال لى كلام مش فاكر ايه بالظبط بس معناه انه مبسوط انى جيت النهارده و كده...و بعدين لما جيت امشى سلمت عليه تانى و قولت له شد حيلك يا عمر و لو عاوز اى حاجه ابقى قول لى...و البارح شوفته تانى و قعدت معاه و الحمد لله بقى احسن...و الموضوع عدى بسلام...بس عمر بقى عمر تانى

عجله الحياه بتجرى و العمر قصير...و الوقت بيفوت...و الناس بتموت...و مش عارف حاعمل ايه لو مت قبلى يابا